Jawel, het gratis festival de-Affaire op en rond het Valkhof in Nijmegen gaat gewoon de hele week door. Na een paar mooie dagen volgde de dag van het vuurwerk… De dinsdag…. Foto’s hier.
Vlak voor het begin is het nog niet heel druk bij Fucked Up maar het aantal mensen groeit snel. Het contrast tussen de frontman en de band kan niet groter zijn. De grote Damian Abraham, alias Concentration Camp, is de grote vetklep terwijl de band zelf bestaat uit nette kereltjes en een fatsoenlijke bassiste. We horen degelijke punk rock, maar de band staat voornamelijk als een achtergrondkoortje te spelen. De zanger trekt al snel zijn shirt uit, slaat een vol bierbekertje tegen zijn hoofd en duikt het publiek in om voorlopig niet meer terug te komen op het podium. Op zoek naar ongein, en ehm… interactie met het publiek. Hoewel Fucked Up op de plaat best aardig en tikkie vernieuwend kan zijn, gaat de aandacht hier volledig naar de show en speelt de band verder een weinig opzienbarende set standaardpunkrock. Hoe vermakelijk de zanger ook is, na een half uur hebben we het wel gezien en dalen de trappen af van het Valkhof.
mij=Arno
Errors dan. “We are from Glasgow” en we horen dan ook gelijk een joekel van een Schots accent. We zien een paar jongemannen die licht dansbare elektronische pop met een vleugje post-rock produceren. Het geluid reikt weer eens niet zo ver op het podium van de Voerweg. Binnen een metertje of twintig is het allemaal goed te horen, maar daarbuiten is het een stuk minder en dan heb je ook gelijk last van andere herrie op het terrein. De gitaar staat helaas ook wat zacht, daar zit veel meer power in. En dat kan de muziek ook wel een beetje gebruiken. Het blijft allemaal een beetje braaf. Toch zijn het de aanstekelijke ritmes aangevuld met synthesizer en Super Mario-bliepjes die je zachtjes doen heupwiegen. Hier plakken we het labeltje “aardig” op.
Toro Y Moi is ondertussen in de Barbarossaruïne bezig met zijn elektronische dromerige poppy beats. Chillwave, ja dat is wel een aardige omschrijving. En misschien verklaren ze me voor gek, maar ik hoor af en toe een vleugje Motown. De kenmerkende hoge zang van Chazwick Bundick is helaas wat slecht te horen terwijl dat nou net zijn muziek bijzonder maakt. Voor de rest is het echt wat te loom en te zweverig voor mij en nodigt het vooral uit om breeduit in het gras te gaan liggen, maar daar is het te druk voor.
Er staat een drumstel vóór het podium op de grond, tussen het publiek. Stilte voor de storm. We zien drie oermannen in onderbroek opkomen. Holbewoners met haar. Veel haar. De drie mannen van Monotonix zetten hun garagerock in en langzaam ontploft de-Affaire. De zanger spuugt, snuift zijn neus leeg en begint als een doldwaze maniak rond te rennen door het publiek, trekt het bier uit ieders handen om het daarna over het drumstel te kieperen, spuit flesjes water over het publiek, gooit een meisje op het drumstel, maakt een kopstoot met een fotograaf, duikelt zelf over het drumstel, trekt zijn onderbroek half naar beneden en iemand mag met zijn slipper op zijn reet rammen… En dat is nog maar het begin. Er ontstaat een dikke moshpit bij de band, en de fotografen zweten en rennen als idioten om het allemaal vast te leggen. Dan wordt het hele drumstel opgepakt en de band gaat een stuk verder bovenop een aanleuntafel spelen. En later nóg een stuk verder. De zanger klimt in een geluidstoren. De zanger klimt in een kliko-bak en gaat met bak en al een stukje crowdsurfen. De gitarist kan dat ook. Crowdsurfen terwijl je gewoon doorspeelt op gitaar. De band verplaatst zichzelf maar weer eens, geholpen door het publiek, en gaat verder op de bar. Nou ja: heb je een beeld? Wát een show! En die muziek? Die is ook dik in orde: vette garagerock met strakke drums. Maar we waren een tikkie afgeleid. Dit is de show waar iedereen op de-Affaire het nog lang over zal hebben. Dit moet je een keer meegemaakt hebben. Maf, absurd, idioot, briljant, vies én lekker!
Op het hoofdpodium begint The Heavy met funky, soulvolle muziek. En het is druk. De meeste mensen genieten zich suf van de band met charismatische zanger. Ik had wat meer afwisseling verwacht, en vond het net wat te braaf, dus loop ik even door naar het Lift!-podium waar het Nederlandse Krach staat te spelen. Met foute witte hempjes aan maken ze lekkere dansbare rock verweven met electro. En dat doet me ergens wel denken aan Infadels, maar Krach heeft een eigen smoel. Het rockt, het schuurt en het stuitert. Dat moet een leuk debuutalbum worden. Release in het najaar.