Donderdag, de dag van de-Affaire met de Very Special Guest. Die uiteindelijk niet zou komen. De Staat dus. Maar helaas, de gemeente Nijmegen en de politie – en nog wat instanties – vonden het niet verantwoord. De Staat is te populair en zou op het Valkhof teveel publiek trekken, waardoor de veiligheid niet gegarandeerd kon worden. (Dat Caro Emerald op de Waalkade wél doorging en voor vergelijkbare krantenkoppen zorgde, zien we maar even door de vingers.) Wat we wel zien is een hele vette DJ-set van Scrambled, en dat maakt het afpilsen op het Valkhof er niet eens minder gezellig om.
Maar ik spreek toevallig wel iemand die speciaal voor De Staat naar het Valkhofpark was gekomen. En die wist nog niet dat het geannuleerd was. Moest ik het hem toch nog even vertellen. Jammer. Teleurstelling. Daarna gelukkig toch nog een lach.
De donderdag stond nou niet in mijn boekje als opzienbarend. Toch weet Sarah Blasko de harten van het publiek te stelen met haar betoverende, bezwerende stem en pakkende indiepop. De zangeres uit Australië heeft een prima band meegenomen naar het Valkhof. De luchtige muziek is treffend gevuld met aangename pianoklanken, folky/jazzy drums, contrabas, synthesizer, banjo en/of Spaanse gitaar. De set begint sprookjesachtig om daarna het tempo op te schroeven tot een beetje folk-achtige pop. Sarah heeft het naar haar zin, en praat voluit met het publiek. Ze stelt de band voor, maar dan aan het begin van de set. Want waarom zou je dat pas achteraf doen? Het is toch fijn om elkaar alvast te leren kennen, aldus de sympathieke Sarah. Als het gaat regenen, schuift het aanwezige publiek gezellig samen onder de luifel van het Saddlespan-podium en dat maakt het geheel een stuk intiemer. Goh wat zou het toch leuk zijn als iedereen in de regen gaat dansen en door de modder gaat glijden, dan zou het helemaal Woodstock zijn. Sarah is leuk. De band is aangenaam. De geluidsmix is heerlijk en vol. Mooi optreden. De pakkende, luchtige, radiovriendelijke songs maken het geheel tot een fijne ervaring. De doorbraak tot een groter publiek laat vast niet lang op zich wachten.
mij=Door: Arno
Gabby Young & Other Animals dan. Theatraal is het codewoord – de band is mooi gekleed. Gabby Young zelf is het middelpunt, een echte diva in haar witte fluffy bruidsjurk met rood opgestoken haar en kleurige frutsels.We horen een prettige mix van stijlen die zowel feestelijk als theatraal zijn. Jazz, ballroom swing, Balkan. De circus aan stijlen maakt het een aangenaam feestje. De wat langzamere nummers pakken mij niet helemaal, maar de uptempo nummers worden vrolijk ingevuld door een tweetallige blazerssectie, contrabas, en banjo. Vooral de prettige feestmuziek overtuigt, en dat hadden we tot nu toe nog weinig gehoord op de-Affaire.
The Bunny Bonanzas pakken op het Lift!-podium ook uit met prettige rockabilly, surf en exotica. Wat dat dan ook precies mag zijn. De verschillende stijlen die langskomen in hun set houden de aandacht prima vast, hoewel het feestje vooral op het podium lijkt af te spelen. De aandacht in het publiek lijkt wat minder, helaas. We horen wat covers, zoals een prettige uitvoering van het thema Dr. Who (TV serie). En een aantal nummers zijn gespekt met die typische country en western gitaarlicks. Lekker. Ik vraag me af of Quentin Tarantino de band al heeft gebeld. Zijn films – vaak met van die obscure oude seventies plaatjes – zouden mooi ondersteund kunnen worden door de Bunny's. En die frontman, is dat ook niet die presentator die de verschillende bands aankondigt op de-Affaire? Zou maar zo kunnen. Leuke band, die eigenlijk meer aandacht verdiende van het publiek bij het Lift! podium.