Ergens tussen Triggerfinger, Masters Of Reality en Fatso Jetson hangen vier Zwitsers rond die gitaarrock maken met een onnavolgbaar swampblues-sausje. Zwitsers? Moeten die niet op hun Swatch kijken wanneer het racletten begint? Je zou denken van wel. Maar, de riff-georiënteerde rock en bluesrock blijft goed hangen. Dus, ergens hebben de heren, al dan niet in het bijzijn van een Hammond-orgel, goed geluisterd naar wat Zakk Wylde inspireert. Of een Pepper Keenan. Productioneel kan het allemaal nog stukken intenser en vuiger. De valkuil van Death By Chocolate is namelijk dat het maar al te graag leuk bevonden wil worden door alles en iedereen. Het maakt hen tot een pop-act die mee kan als voorprogramma van Lenny Kravitz of Bon Jovi. Tegelijkertijd maakt het de band ongeloofwaardig als een stel Zwitsers dat de heilige graal van de Mississippi-Delta heeft ontdekt. Ergens hoort bij dit soort muziek de zanger zijn diepste zielenroerselen eruit te persen. De zanger van Death By Chocolate heeft een te zuivere stem om echt hartverscheurend over te komen.
mij=Deepdive