Het is 30 graden en wij hebben (zij heeft) bedacht dat we naar het strand gaan. Het is maar een half uurtje fietsen, maar ik ben van nature aartslui en dus pakken we de auto. Dom natuurlijk. Na een uur muurvast in de file gestaan te hebben begint het adertje op mijn voorhoofd steeds sterker te kloppen, en dan heb ik nog niet eens stilgestaan bij de aanstaande parkeerproblemen. Weer een uur later banjeren we dan eindelijk het bloedhete zand op, of beter gezegd, slalommen we een kilometer tussen de handdoeken en kreeftrode baklappen. Mijn ontspannen vakantiegevoel is inmiddels volledig spoorloos en ik verheug mij al weer op het het koude biertje dat thuis op mij wacht. Helaas eerst nog vijf uur hel en verdoemenis op het strand zien te overleven. Ik knijp in mijn handjes dat ik het mp3-ding heb meegenomen en schuif de dopjes in mijn oren, trek een t-shirt over mijn hoofd en ben klaar om weg te zakken in een andere wereld. Een wereld die heel wat minder zonnig en vrolijk is. Op de vierde plaat van Death by Stereo, Death to Life, is het snoeiharde metalcore wat de klok slaat. Geen lieflijke zomerliedjes maar genadeloze en superstrakke nummers die alle opgekropte agressie met gemak weten te absorberen. Met gebalde vuistjes en meewiebelende tenen laat ik mij meeslepen door zoveel ongebreidelde energie en passie. Een adembenemende drummer (of is het de warmte?), een furieuze zanger en vetter dan vette gitaarriffs; deze plaat kan de komende vier-en-een-half-uur op repeat, daarna zien we wel weer verder.
mij=Epitaph