Soms kunnen bands ook zo enorm uit hun nek lullen om hun album aan de man te brengen. Zo vond Def Leppard‘s zanger Joe Elliott het nodig om over hun nieuwe album Songs From The Sparkle Lounge op hun website te zetten dat het qua sound meer richting de AC/DC van de vroege jaren zeventig en Led Zeppelin‘s “Rock and Roll” zou gaan. Flikker toch een eind op, denk ik dan, dat gelooft toch niemand. Besteed je tijd aan wat beters dan het verkondigen van dit soort nonsens. Want je denkt toch niet dat de zorgvuldig dichtgepleisterde hardrock van Def Leppard nu in een keer heel organisch en open is gaan klinken? Zoiets verkondigen heeft een band die 65 miljoen(!) cd’s verkocht heeft toch ook niet nodig. Die weten toch waar ze goed in zijn? Gelukkig – al zullen anderen er om treuren – blijkt inderdaad dat Def Leppard maar weinig veranderd is. Songs From The Sparkle Lounge is godzijdank wel een stuk beter dan X, de akelige beroerde cd die de band in 2002 uitbracht. Veel slechter kon ook niet. Wat dat betreft is het uitbrengen van het met covers gevulde Yeah! een goede zet geweest, de batterijen zijn duidelijk weer opgeladen. Het lullige is echter wel dat Songs niet zo goed is als dat coversalbum. De band grijpt me af en toe net iets te letterlijk terug naar successen uit eigen repertoire en dan ligt het gevaar op een slap aftreksel al snel op de loer. Gelukkig is de band ervaren genoeg om niet in die val te trappen en door bijvoorbeeld een verrassend duet met country superster Tim McGraw houden ze de boel scherp. Al had ik het zelf wel slim gevonden als ze Mutt Lange weer als producer van stal gehaald hadden, al levert Ronan McHugh best goed werk. Ach ja, vroeger was alles beter zeurde de ouwe lul…
mij=Capitol / Universal