Tegenwoordig word je verketterd als je toegeeft van nu-metal te houden. Die bubbel spatte uiteen na een iets te overdreven vercommercialisering en verloedering van het genre, maar zeker in de begintijd werden er toch een aantal heerlijke platen gemaakt. Zelfs Limp Bizkit (die eerste twee platen) of sommige werkjes van Korn… Ik weiger me er voortaan voor te schamen. Zo ben ik blij dat Coal Chamber weer optreedt en vind ik die eerste twee Deftones-albums ook nog steeds grensverleggend lekker – zo'n nummer als “7 Words” bijvoorbeeld. White Pony (door velen beschouwd als hun beste werk) was gevarieerder en experimenteler. Het iets langzamere, melodieuze en slepende werk met die wat lijzige zang van Chino Moreno ging me in de loop der jaren soms tegenstaan, maar het nieuwe Koi No Yokan ('Liefde op het eerste gezicht' in het Japans) is veel meer in balans en heeft ook wat vaker die energie en spannende punch van weleer. Gezonde agressie naast melodie, wanhoop en een likje melancholie in een gevarieerde verpakking. De gitaarriffs pakken me ook weer wat vaker bij de kladden, waardoor ik al snel vier nummers aanvinkte als favoriet in Spotify (“Swerve City”, “Poltergeist”, “Tempest” en “Gause”) en dat, lieve lezers, is een goede score voor mij. Velen stippen “Rosemary” dan nog aan als favoriet, een afwisselend nummer dat tegen het einde zelfs op Porcupine Tree begint te lijken, maar ik zeg wel vaker gekke dingen. Met deze plaat laat de band horen nog steeds relevant te zijn en ik snak ineens weer naar een liveoptreden van de band. En dat is een verdomd goede en een voor mij enigszins verrassende prestatie.
mij=Reprise
4 reacties