Delays

De mooiste Valentijnssingle niet met Valentijn uitbrengen, dat doet de band Delays. Frontman Greg Gilbert is een onvervalste romanticus, schildert in z’n vrije tijd en durft nog altijd hoog te zingen. Op het tweede, meer poppy album
You See Colours wilden de twee paren broers hun live-energie beter overbrengen. Maar ook het idee dat schoonheid persoonlijk is, en dat het iets is wat je zelf moet willen zien. File Under nam een uur te vroeg de trein naar Amsterdam om van Greg en Colin een mooie schets buit te maken.

Met de gitaar nog om de schouders komt Greg de serre van hotel NH Tropen binnenlopen. Hij heeft net een korte sessie gedaan voor een lokaal Leids radiostation, en later die dag speelt hij met bassist Colin bij VPRO’s Club
3voor12. De rest van de band zit nog in Engeland: Aaron zit nieuwe songs te schrijven en Rowley is aan het verhuizen. ‘Ik heb net gehoord dat er vanavond publiek bij is’, zegt Greg. ‘Waarschijnlijk spelen we “Hideaway”, “Out of Nowhere”, “Nearer Than Heaven” en misschien “Waste of Space”, die klinken akoestisch het beste.’

mij=Interview: Stonehead
De nieuwe single “Valentine” moet dus live nog even wachten. 'We hebben helemaal geen tijd voor vakantie gehad', zegt bassist Colin, 'het mixen van het album bleef maar duren.'
Greg: 'We zijn nauwelijks Southampton uitgeweest. We moesten wachten op mixes die via internet opgestuurd werden. Dan krijg je zo'n telefoontje om een uur 's nachts dat mix 15 van “Valentine” klaar is…'
Colin: 'Het ging om zestien a zeventien verschillende versies, geloof ik. We wilden de single echt goed hebben. Ook vanwege de manier hoe het nummer op het album staat. Hij wordt langzamer en bouwt dan zichzelf weer op in een lange coda, en dat wilden we zo laten. We vonden het slim en creatief om ook de single zo te doen; het klinkt niet goed als je het afbreekt.'
Greg: 'Ik wou eigenlijk gewoon de albumversie op de radio hebben. Het suckt dat je zulke dingen voor de single edit moet doen.'
Colin: 'Ik vind wel nog steeds dat mensen de albumversie als een soort bonus moeten ervaren.'
Greg: 'Uiteraard spelen we alleen de lange versie live.'
De single is uiteindelijk op 20 februari uitgekomen. Waarom niet met Valentijn?
Greg: 'Dat was origineel wel het plan, de dag voor Valentijnsdag.'
Colin: 'We waren er bang voor dat mensen het zouden zien als een gimmick.'
Waarom staat “Lost in a Melody” eigenlijk niet op het album?
Greg: 'Dat was opzettelijk. Dat kwam te lang geleden uit en we wilden ons verder blijven ontwikkelen. Live kickt dat nummer echt ass, trouwens. Het maakt niet uit waar je het speelt.'
Een soort geheime single dus. Colin denkt dat mensen further down the line het nog wel ontdekken.
Ook Greg maakt het niet veel uit: 'Ach, als we ooit een soort U2 worden, dan gaat iedereen toch wel kijken wat je allemaal gemaakt hebt. Het komt wel. Daarnaast zegt het iets over het nieuwe album. In Engeland wist niemand precies wat ze moesten verwachten.'
Maar wat is dan het voornaamste verschil tussen het eerste album Faded Seaside Glamour en You See Colours?
Greg: 'We hebben dit keer weinig gediscussieerd. Iedereen riep tijdens de vorige tour tegen ons: 'Jullie zijn live zo veel beter dan op cd!' Daar werden we echt pisnijdig van. We hebben toen besloten om bewust dezelfde live-energie op plaat vast te leggen. In de liedjes hadden we toch genoeg vertrouwen. Maar dat was wel wat werk. Aaron verloor een tape, waar misschien wel honderd riffs en ideeën opstonden. Het kostte hem moeite om opeens en direct opnieuw te gaan schrijven, dat deden we niet zoveel. Op het eerste album staat bijvoorbeeld “Nearer than heaven”. Dat liedje hadden we eigenlijk al anderhalf jaar voordat we het opnamen. Dat ontstond erg langzaam. Een nummer op het nieuwe album als “Given Time” hebben we binnen een uur geschreven, met teksten en alles erbij. Dat was een uitdaging.'
Nummers lang laten liggen is niet iets unieks. Er zijn meer artiesten die zeggen dat ze nog voor jaren aan nummers op de plank te hebben liggen, zoals Jamiroquai en Prince (Greg: 'Prince, man. Yeah. Door Prince heb ik dingen als Todd Rundgren ontdekt').
Colin, die zich wat afzijdig houdt, komt er weer bij zitten: 'We hebben gewoon veel livesongs die nog niet klaar zijn. Daar werken we gewoon aan door.'
Greg: 'Ook het nummers kiezen was niet moeilijk. We kregen gewoon een deadline. We zaten in de studio en iemand vertelde dat het album op 26 september uit zou komen. Vanaf dat moment gingen we prioriteiten stellen. Natuurlijk werd het later, maar toen hadden we tenminste iets af. We voelden ons er niet slecht bij. Als je bijvoorbeeld naar het eerste album kijkt, vind ik “Bedroom Scene” een van de beste songs die erop staan. Dat was opgenomen als een b-kantje, we hadden heel snel een b-kant nodig. Maar we waren zo tevreden dat het op het album terechtkwam. Dat is het enige ding waarvan ik wens dat ik terug mocht gaan en het anders mocht doen, dat opnemen. We gaan ook een live-dvd doen na deze tour. Iedereen doet het, in Engeland is het echt niet nieuw meer.'
Gaat de band dan ook een remix-album doen? Dat doen zelfs de meest flauwe bands tegenwoordig…
Colin verdedigt zich: 'We hebben al een paar echt goeie remixen van “Valentine”, en Aaron is momenteel aan zijn eigen versie bezig. Verder is dit tweede album beter geschikt om te remixen, dus we zijn er op zich niet tegen. De sound, de vibe ervan is prima geschikt, als je het creatief gebruikt.'
Greg: 'We werken met de vader van de remix, Trevor Horn. Die is aan “Valentine” bezig. Daar ben ik ook wel nieuwsgierig naar. Het ding wat ik trouwens ook nog wil doen, wat er ook nog gebeurt, is een totaal akoestisch optreden. Niet zomaar akoestisch, maar met een kamerorkest, met cello's enzo, en meerdere stemmen.'

Is muziek maken, mensen van het een op het andere ogenblik gelukkig maken, niet iets heel waardevols om te doen?
Greg: 'Je moet er niet pretentieus over doen, maar muziek maken is natuurlijk wel iets spiritueels. Sommige van de beste momenten van mijn leven zijn tijdens concerten geweest. Niks kan je zo laten voelen als het horen van je favoriete songs horen. Sommige mensen hebben trouwens tegen me gezegd dat ze vinden dat er gospelelementen in dit album zitten.'
Gospel weet ik niet, maar het laatste nummer heeft wel, vind ik, die manier van zingen die voor mij de hele Britpop zo mooi maakt. Nummers zoals Mansun die maakte, waarbij het om melodie gaat…
Greg: 'Ik ben echt een fan van Mansun. Ik denk nog steeds dat hun platen als een huis staan. Zij waren ook een soort outsiders destijds, wars van trends. Bands als de Cocteau Twins waren dat ook, wij identificeren ons daarmee. Wij staan ook enigszins buiten de popscene. We moeten nog deuren intrappen om een indruk te maken.'
Is dat niet irritant, dat Delays voortdurend wordt vergeleken met de Cocteau Twins?
Greg verzucht: 'Vanwege mijn zang en mijn stem… Als je serieus bezig bent met wat je doet, dan wil je gewoon niet vergeleken worden. Dan wil je gewoon Delays genoemd worden. Ik snap ook niet waarom mensen altijd blijven vergelijken, waarom ze willen weten wat ze kunnen verwachten. Maar er zal uiteindelijk ook een moment komen dat mensen zeggen dat een andere band klinkt als Delays.'
Greg staat wat ambivalent tegenover de huidige trends. Hij heeft de laatste tijd geen platen gekocht. 'Richard Hawley's plaat, die wel. Hij zat in Pulp en hij gaat een soloding doen. Time gets funny, the ball of contemporary… Brian Wilson's Smile heb ik, en de Kings of Leon. Als platen echt gehypet worden, kan ik er niet naar luisteren. Meestal kom ik er dan twee jaar later mee aanzetten, ze verschijnen dan zomaar in mijn hoofd. Ik houd ook van Marvin Gaye, trouwens. De Arctic Monkeys? Nou, zij hebben zeker wat klassieke nummers. Maar het is geen muziek die ik koop. Ik ben nostalgisch in mijn smaak. Ik houd van treurigheid. Ik vereenzelvig me niet noodzakelijk met zulke bands, maar ik vind het wel fijne muziek. Melancholische dingen.'
Zoals Radiohead bijvoorbeeld? Die klinken toch juist véél neerslachtiger dan Delays?
Greg lacht minzaam. 'Hehe. Mensen zijn vaak blij om ons tegen te komen, omdat we geen gedeprimeerde mensen zijn. Maar mijn nickname is wél Gregative, als in negative. Niet dat ik up 20 brows a day ben, of dat mijn teksten zo donker zijn. Zelfs een song als “Hideaway”, die behoorlijk springerig is, zegt in de tekst dat niet alles noodzakelijk fantastisch is. “Hideaway” gaat over.. als je met een relatie begint, en je je demonen of je problemen nog niet onder ogen hoeft te zien. Je kunt je achter iemand kunt verschuilen, omdat diegene sterker is dan jij. Hide it, zeg maar.'
Was het niet ook Greg die tijdens de vorige tour nauwelijks de tourbus verliet?
'Uhm, pas toen we terugkwamen realiseerde ik me pas dat ik nauwelijks eruit was geweest. Ik heb er niet bewust over geanalyseerd. Als ik thuis ben ga ik wel uit. Op tour was ik redelijk zenuwachtig. Ik vond uitgaan best eng.'
Colin vindt niet dat Greg per se had hoeven meegaan met de rest van de band.
'Touren is als.. proberen te vluchten. Anders loop je het gevaar dat een tour een bus wordt. A bus in a venue. Een deel van waar we mee bezig waren is dat je op al die plaatsen komt. Al die plaatsen waar je nog nooit geweest bent. Ik in elk geval niet, ik heb nooit veel gereisd voor we begonnen met touren. De kans om alles te zien was te mooi om te laten voorbijgaan. Ik heb er wel van genoten.'
Hebben de Delays nog gekke dingen gedaan? Ze hebben getourd met de Veils. Konden de twee bands niet samen in een café gaan zitten?
Colin: 'Eh.. nee, niet echt.'
Greg: 'Het is echt intens om samen te toeren. Ik bedoel, als je met de Veils toert, heb je veertien mensen in een bus.'
Colin: 'Dat was heftig.'
Greg: 'Je houdt toch van je privacy, en dit was pretty hardcore om te doen. Voor mij was voice preservation nieuw. Na optredens ging ik echt geen clubs meer in, omdat ik voor mijn stem wilde zorgen. Niets is toch erger dan dat je het podium oploopt en niks kunnen uitbrengen? Maar vanaf nu ga ik minder vermijden. Ik zat voortdurend in de tourbus te lezen en te schrijven. Toen ik thuiskwam realiseerde ik me pas dat ik niks gezien had.'
Zijn er nog rollen verwisseld binnen de band?
Greg: 'We hebben onze rollen gevonden. Persoonlijk wilde ik niet heel sterk betrokken zijn bij het eerste album, dat was eerst niet eens de bedoeling, maar ik werd wat obsessief en nerveus, weet je. Ik kon me beter relaxen door er wel aan mee te doen, en het was echt opwindend om alles op te nemen, I loved every second of it.
Gaat de band nog festivals doen?
Colin: 'Zeker. Vorig jaar moesten we overslaan omdat we met de plaat bezig waren, het was echt frustrerend om alle andere bands op de festivals te zien. We hebben nu wat festivals gedaan en dat was fantastisch, het ging echt goed. Dit jaar gaan we zoveel mogelijk festivals spelen.'
Greg is er niet bang voor dat hij teveel hetzelfde gaat spelen.
Greg: 'We hebben nu al genoeg songs liggen voor een derde album. We waren al aan het songschrijven voordat we getekend werden, en daar houden we echt niet mee op. Die songs zijn nog niet af, maar there's so much stuff knocking about. Het punt is, we brengen geen album uit voordat we denken dat het beter is. Het gaat ons er niet om dat je een product in de markt hebt, we moeten blijven groeien. Als alles waar het ons om ging de commerciele setting was, dan zouden we niet klinken als we nu doen. Dan gingen we als Coldplay klinken, denk ik. Dat doet half Groot-Brittanië, want het verkoopt veel platen.'
Uh.. daar zouden niet veel mensen blij van worden.
Greg grijnst: 'Nee, precies. Dat willen we ook niet. Maar als je puur platen wil verkopen, moet je wel die kant op. '
Hij relativeert het dat het makkelijk zou zijn om Coldplay of Keane te dissen.
'Alleen nu even. Het zijn aardige jongens.'
De cover art van You See Colours bestaat uit een figuur van scoubidou-draadjes. Zit er een idee achter de cover art? Is het krul-idee, dat ook al op de cover van Faded Seaside Glamour lijkt te staan, een concept?
Greg (heel snel): 'Nee.' Dan: 'Wat er gebeurde, bij het eerste album… toen het uitkwam waren we erg blij met de cover, maar nu denken we dat die zich niet genoeg onderscheidde. Voor het tweede album gingen we daarom naar een ontwerper, Paul Bertis. Die heeft de covers ontworpen voor de re-issues van romans van een Amerikaanse auteur, Thomas Pynchon – zijn Gravity's Rainbow is echt amazing – en die Bertis vroegen we om naar de plaat te luisteren en iets te verzinnen. We wilden puur zijn expressie van de muziek, niet onze gezichten, en dit was zijn idee. Er zijn meerdere versies van; op de Valentine-single staan weer andere strings, het past mooi bij elkaar.'
Colin: 'De zwarte achtergrond betekent niet dat de plaat serieuzer of donkerder is, dat is puur om de andere kleuren meer te laten opvallen.'
Greg: 'We wilden niet alleen meer een live-geluid, maar ook geen cliché donkerder en intenser tweede album, want dat zie je al bij zoveel bands.'
En het gaat natuurlijk om de titel. Er was een liedje met de titel “You See Colours” dat al sinds het debuutalbum al rondzweefde, maar dat we nooit echt hebben opgenomen. Het ging over.. laten we zeggen Southampton, dat eigenlijk een heel normaal stadje is. Maar voor mij is die plaats meer the coolest place ever. Het gaat erom om schoonheid in dingen te zien die andere mensen niet zien. Een meisje, bijvoorbeeld, dat jij prachtig vindt, maar wat niet iedereen begrijpt, weet je. Daar ging het liedje over. Maar het stond op de disc die verloren gegaan is. We hebben de titel overgenomen, want dat paste bij dit album, bij wat we wilden dat mensen zich erbij zouden voorstellen.'
Er staat nog geen prijs of vindersloon op de tape, maar dat komt misschien nog.
Greg: 'We moeten die tape echt terughebben.'
Colin: 'Hij kan overal zijn. We weten niet waar en wanneer hij is weggeraakt.'
Greg: 'We deden een toer met de Manic Street Preachers, en de eerste nacht was bij Southampton Guildford. Dat was de avond waarop de disc kwijtraakte. Het punt is, alleen mensen die in een band zitten kunnen er wat mee. Het is vrij technisch.'
Colin: 'Het ziet eruit als een microchip. Als je het niet al kent, heb je geen idee dat er honderd nummers opstaan.'

Wat is het meest romantische wat Greg dit jaar gedaan heeft?
Greg denkt even na. 'Het is niet romantisch in de zin van relaties maar meer in schoonheid. Ik heb met mijn grootmoeder films van de zolder gehaald. Van die familiefilms, die teruggaan tot 1962, toen mijn ouders nog klein waren. Daarmee hebben we een soort filmshow gehouden met de hele familie. Als ik er aan terugdenk vind ik dat erg romantisch. Er zaten dingen bij die ik nooit gezien had, ook ikzelf pas 18 maanden oud, that's just mental!'
Als ik Colin hetzelfde vraag, fronst die zijn wenkbrauwen.
'You took on a spot now. Ik heb mezelf altijd een romantisch figuur genoemd en dat zeg ik ook altijd tegen m'n vriendin, maar ik weet nu even niks. Deze vraag laat ik aan me voorbij gaan. Ik ben veel te druk geweest.'
Greg is niet alleen met muziek druk geweest.
'Ik teken en schilder in m'n vrije tijd.', zegt hij. 'Houd ik erg van. Soms doe ik portretten van vrienden en familie, maar ik verander daar telkens van alles aan. Ik maak hun ogen gigantisch… eigenlijk houd ik van hyperrealisme, het moet geen karikatuur worden, ik benader het net als een echt portret. Ik heb mijn opa bijvoorbeeld geschilderd. Ik stel hem me altijd voor als een hele grote kerel. Het andere romantische ding dat ik overigens gedaan heb is dat iemands naam in de teksten van het nieuwe album staat. Ik weet nog niet hoe het gewaardeerd wordt.'
Mooi gebaar toch?
Greg lacht: 'Well, _I_ thought so.'
Kennen we diegene?
Greg: 'Nee, maar het besef komt wel…' Hij kijkt lachend weg.
Wie is Lillian?
Greg: 'Lillian is een soort composite van verschillende mensen. Het nummer gaat erover dat mensen dronken worden en zich raar gedragen. Ik denk nog altijd dat het grootste compliment dat je mensen van onze generatie kunt geven is ze te zeggen dat ze mad zijn, en dan zeggen ze 'Ik weet het', en daar zijn ze dan trots op. Daar gaat Lillian over. Jezelf zijn kan ervoor zorgen dat je close wordt met mensen met wie je graag wilt praten. Je zou kunnen zeggen dat Lillian nooit alleen is, populariteit zoekt. Anderzijds kan ze iemand benaderen en zich misdragen. Het gaat over aandacht zoeken, denk ik. En haar naam is natuurlijk mooi.'