Misschien was het de sneeuw, het onstuimige weer de laatste tijd of de hagel en dan weer de zon die daar doorheen brak. Ach, misschien was ik gewoon verliefd. Want ik ben nooit verliefd. En om dit dan te zijn geeft de burger moed, niet waar? Ik zat in de trein met The Delhi Sweet in mijn discman en ik keek naar de koeien in het strijklicht. Luisterde naar de engelachtige stem van zanger Maarten van der Kamp. De band doet soms denken aan Arid ten tijde van hun eerste plaat. Ja, misschien was ik gewoon verliefd, want wat vond ik de nummers op Painted Halls soms wonderschoon. Zolang ze het The Doors-achtige liedje mijden kan het nog wel eens helemaal goed komen met deze band. “A love on its knees” doet meteen denken aan The Doors en is daarmee het mindere nummer van deze plaat. Het klinkt als een song die het stukken beter doet op een podium dan op een plaatje. De melodielijnen slagen er niet in de dwingende opbouw te dragen. Jammer, op een schijfje van maar zes nummers. Laat the Delhi Sweet blijven doen waar ze goed in zijn: het in elkaar zetten van mooie luisterliedjes die je er aan herinneren hoe fijn buikvlinders kunnen zijn.
mij=Eigen Beheer
*kuch* van deR kamp *kuch*
Staat er toch ook 😉
Leuk dat we je de fijnheid van buikvlinders hebben kunnen laten herinneren!