Je hebt van die muzikanten die eeuwig zacht en onschuldig zullen blijven klinken. Gewoon omdat ze zo in elkaar zitten. In die categorie valt Dennis Kolen. Hij doet met zijn in één ruk opgenomen nieuwe cd Revolution Of The Romantics een dappere poging om de braafheid en het gepolijste van het geluid van zijn eerdere cd’s van zich af te schudden. Maar ja, als je liedjes stuk voor stuk mooi, maar onschuldig zijn, dan wordt dat toch een bij voorbaat verloren race. Is dat erg? Wat mij betreft niet. Het in een dag opnemen van de cd heeft er namelijk wel voor gezorgd dat Kolen het gedistingeerde geluid van zijn eerdere cd’s wat van zich afschudt. De sound van Revolution Of The Romantics is warm als een liefdevol klaargemaakte kop chocolademelk van je oma. Dat Kolen mooie liedjes kon schrijven, dat stond bij zijn band Wyatt al buiten kijf en dat bevestigt hij nogmaals met deze nieuwe cd. Je zult prachtige liedjes als “Damage” en “It’s All The same” echter niet snel terug horen op de popmuziekstations. Eigenlijk is dat best jammer, want waarom zou je dit soort prachtige ballads je luisteraars onthouden? Helemaal omdat bijvoorbeeld een Damien Rice (en dat ligt er kwalitatief gezien echt niet zover vanaf) wel daar langskomt. Ik hoop maar voor Dennis dat ze op Radio 1 en 2 hem wel op zullen pikken en dat hij daar eindelijk wel zijn grotere publiek weet te vinden. Het zou een terechte beloning zijn.
mij=Muddy Track / V2
2 reacties