Depeche Mode – Delta Machine

Hoe langer je naar Depeche Mode luistert, hoe minder enthousiast je er eigenlijk een recensie over kunt schrijven. Een band als deze kan in principe niets fout doen: ze zijn de grootmeesters van het new romantic/synthpop-genre, Depeche Mode heeft voor vrijwel iedere festivalganger van nu ooit de brug geslagen tussen radio-mainstreampop en de alternatievere hardere bands. Hoe invloedrijk kun je zijn? Ze bestaan nota bene een paar jaar langer dan ikzelf! Er bestaan zelfs bands die niets anders doen dan de sound van Depeche Mode nadoen (And One). De best-of ligt hier dus al jaren in huis. Ik snap daarom wel waarom de meest recente, dertiende worp Delta Machine redelijk kritiekloos wordt ontvangen. Maar eigenlijk loopt dat hele Depeche Mode nu al een jaar of acht gaar te pruttelen. De opener van Delta Machine is razend knap geproduceerd en legt het spannende fundament voor, eh, meer. Het daaropvolgende “Angel” is echter niet zo heel spannend. Ballad “Heaven” is zeker indrukwekkend, maar dit soort nummers heb ik vaker en beter gehoord. “Broken” is ook prachtig, maar dan zijn we al een aantal langdradige, zeurderige missers verder. En dan zit je alweer aan het eind. Sorry hoor, maar een plaat beginnen met een titel als “Welcome to my World” en afsluiten met “Goodbye” (een draak van een nummer trouwens), en dan ook nog dezelfde albuminitialen als je bandnaam gebruiken, dat vind ik onderhand een goedkope supermarktstunt. Sowieso is Depeche Mode zich ontzettend aan het herhalen (Playing The Angel uit 2005 vond ik cool, maar Sounds of the Universe deed me hoegenaamd niks) en daar kun je ook vernietigende recensies over schrijven. Zou het aan de nieuwe platenmaatschappij Sony liggen? Voor Delta Machine is zo ontzettend veel geadverteerd op YouTube – al wekenlang wanneer ik andere bands opzoek krijg ik er reclamespots voor – dat ik me als vrijwillig en onafhankelijk recensent bij voorbaat al schuldig voel dat ik deel lijk uit te maken van die hele campagne. De suffe spotjes beginnen bovendien met livebeelden bij oude hit “People Are People”, wat niets te maken heeft met deze volledig nieuwe plaat. Het is mooi dat Depeche Mode er nog is, en hopelijk brengt deze nieuwe plaat ze nieuwe fans, maar voor de oudere is er bar weinig te vinden.

mij=Venusnote / Columbia / Sony