Dat ik deze band het eerst tegenkwam via een promoverhaal op Vice voorspelt niet veel goeds. Als iets echt goed is, snelt de roem Vice namelijk wel vooruit. (Ik heb overigens best een tijdje geen absurdistische recensies op deze plek geschreven omdat de Nederlandse papieren Vice niets anders deed dan dat, en dan is het gewoon niet lollig of interessant meer.)
Destroid bestaat in elk geval al sinds 2013 en is een supergroep bestaande uit de bekende Canadese bass music–producers Excision, Downlink en de Pendulum-drummer KJ Sawka. Ze treden met zijn drietjes op in futuristische alien-/robotpakken met 500 ingebouwde LED-lichtjes, dus dan is mijn interesse al gewekt – doen deze heren een Daft Punkje? Absoluut: die outfits zijn ontworpen door een special-effects-bedrijf, zo leren we in UKF’s Behind The Scenes-filmpjes, en er zitten zelfs lasers en CO2-spuiten ingebouwd. Omdat de drie in bandformatie spelen in plaats van Titanic-poses achter een tafel aan te nemen – Destroid wilde nadrukkelijk een andere podium-experience dan bij de gemiddelde dj – zijn er ook bijbehorende speciale instrumenten gebouwd, die eruitzien als gitaren maar die echte samples kunnen afspelen. Supercool concept dus. Gaan we over naar de muziek. Het probleem met Excision en Downlink solo was dat hun werk inwisselbaar was. Leuk en dansbaar hoor, maar voor hen honderd anderen. Zijn de tracks ook wat opvallender geworden? Voor debuutalbum The Invasion zijn collegaproducers als Bassnectar, Space Laces, Ajapai en Far Too Loud als hulp ingevlogen en het moet gezegd, tracks als “Crusaders” zijn nu in elk geval van Feed Me- en Skrillex-kwaliteit. “Put It Down” knalt er even hard in als de allerlompste Pendulum. “Annihilate” begint met een formidabele intro die zich leent voor heel wat remixes, het nummer gaat alleen wat te voorspelbaar verder. “Bounce” is een relaxed soort uitgerekte space-kettingzaag-dubstep, ook hier weer met een reggae-achtig middenstukje.
Eind mei 2014, een jaartje na de debuutplaat, kwam het remixalbum van The Invasion uit. De meeste remixers zijn eveneens Amerikaans of Canadees, voor zover ik het kan nagaan. Remixalbums zijn nogal ondankbaar om te recenseren; het is relatief veel werk om de tracks met elkaar te gaan vergelijken en liefst moet ik over al die remixers dan ook nog iets zinnigs zeggen. Aan bladen als DJ Mag en Clublife – ik voorspel dat ze over vijf jaar weer verdwenen zijn – heb je op dit gebied ook niks, want die durven bepaalde stijlen of artiesten niet tot favoriet (en daarmee andere tot suf) te verklaren. Ik houd bijvoorbeeld niet zo van trap – op feestjes is het ook hooguit paar nummers lang leuk – dus kan de trap-versie van “Put It Down” door Crizzly (zelf noemt-ie het crunkstep – me ook niet echt bekoren. Maar het is wel een van de twee remixes die in elk geval opvalt. De andere is de wat tragere versie van “Blast Off” door het Amerikaanse The Frim (bekend van het door Skrillex en Zomboy gejatte “Bassline Skanka” uit 2012). Leuk hoor! De rest is vooral een beetje hetzelfde. “Crusaders” in de versie van de Britse producer Funtcase is net wat puntiger dan het origineel, maar veel scheelt het niet; het is dezelfde stijl muziek, dezelfde BPM, echt creatief kun je het niet noemen. Ook “Bounce” door Mayhem & Antiserum is maar ietsje slimmer dan het origineel, want de MC krijgt wat meer opzweepruimte. Ook “Wasteland” in de Barely Alive-versie is net wat beter. Maar scheelt het nou echt veel? Nauwelijks. Een nummer waar ik nou net veel van verwacht had, “Annihilate”, wordt door Datsik zelfs redelijk verprutst. (Je weet wel, Datsik, die echt in AL zijn nummers dezelfde krakende wobwob gebruikt.) Misschien moet een niet-brostep-act als Digitalism of The Magician zich er eens over buigen om er een coupletje bij te verzinnen.
mij=Destroid Music