Op de interne File Under-mailinglist – ik klap even uit de school – is een discussie gaande over actualiteit van releases. Moet je de eerste zijn, moet je een album eerst de kans geven voor je er wat over zegt, zegt u het maar… Het album I Love You, Go Easy heeft in ieder geval alle actualiteit verloren. Het album verscheen in november 2011 en haar optreden in Nederland was in dezelfde maand. File Under komt een half jaar na release dan eindelijk op de proppen met een stukje over dit album. Ik zit er niet mee. Devon Sproule is geen type dat om muzikale aandacht schreeuwt en liefhebbers van haar waren ongetwijfeld op de hoogte. Maar goed, misschien bent u wel zo´n nieuw te winnen ziel. Sproule is zo´n mevrouw die gaat zitten achter haar piano of gitaar en dan haar ding doet, niet zomaar, maar doelgericht. De details kloppen. In eerste instantie lijkt I Love You, Go Easy wéér zo´n vervelende jazzpop-cd, maar als je een paar nummers gericht luistert dan weet je beter. Er zijn sporen van folk, alt.country en blues, maar dan op de intelligente Sufjan Stevens-manier. Mijn favorieten zijn “Monk/Monkey” – alleen al door die blazers en haar stem die daar overheen golft – en het intiem swingende “The Warning Bell”. Naast acht eigen liedjes zijn er nog twee covers, namelijk “Runs In The Familiy” van The Roches en “Body´s In Trouble” van Mary Margaret O´Hara worden uit de vergetelheid worden gerukt. Met dit stukje over Devon Sproule´s laatste vestig ik echter vooral de aandacht op haarzelf voor het geval ze in vergetelheid is geraakt. Heeft een wat laat stukje toch nog zijn nut.
mij=Tin Angel / Sonic
4 reacties