DeVotchKa – 100 Lovers

Het vijfde album 100 Lovers van het Amerikaanse gezelschap DeVotchKa is opgenomen in de Arizona woestijn, en geproduceerd door Craig Schumacher (Calexico, Neko Case). Aan de plaat werkten leden van Calexico mee en Mauro Refosco, die we ook kennen als percussionist bij Atoms for Peace, de band van Thom Yorke. De stijl van de band is nog altijd een bijzondere afwisseling tussen indierock, folk en wereldmuziek. Het begin van het album lijkt meer op Arcade Fire, terwijl je verderop meer Oost-Europese invloeden hoort in de lijn van bands als Beirut en Gogol Bordello. Het gaat daarbij van kwelling, melancholie en verlangen naar feestelijk weggedronken hoop en optimisme. En wat ik knap vind, is dat het niet onsamenhangend klinkt. De verschillende stijlen en instrumenten worden smaakvol afgewisseld. Bovendien is het album rijk en sfeervol geproduceerd, ongeveer net zo lekker als een warm bad na het schaatsen. 100 Lovers vind ik daarom spannender en avontuurlijker dan menig folkrock plaatje, maar dat is ook wat mij persoonlijk meer aantrekt in dit genre. Er is voor mijn gevoel ook meer diepte en samenhang dan het vorige album van de band: A Mad & Faithful Telling. Is er dan niets te klagen? Natuurlijk wel. “One Hundred Other Lovers” vind ik bijvoorbeeld een mooie plaspauze. En ook die karakteristieke stem van Nick Urata is een risicofactor voor de gemiddelde luisteraar. Het doet mij wel een beetje denken aan Jonathan Meiburg van Shearwater, die soms ook net iets te desolaat klinkt om er helemaal in mee te kunnen gaan. Maar ook dat is persoonlijk. Wat dat betreft is deze plaat misschien ook wel te vergelijken met een pot Engelse drop. Je haalt er maar gewoon uit wat je lekker vindt. Er zit genoeg in.

mij=ANTI*