DeWolff – Strange Fruits And Undiscovered Plants

Altijd weer fijn als je als recensent op je wenken bediend wordt. Deze azijnpisser vond het nodig om bij zijn recensie over de debuut-ep van DeWolff te mopperen over de ietwat iele stem van de frontman van deze piepjonge Limburgse snotapen. Nu is er met Strange Fruits And Undiscovered Plants een full length en vraag ik me af waarom ik me hier in godsnaam druk om gemaakt heb. Alsof het met een knip van de vingers weggebuzzt kon worden hebben de twee broers Van de Poel en organist Robin Piso én dat probleem opgelost (mij hoor je niet meer zeuren over de zang van Luka die veel aan kracht gewonnen heeft in een jaar tijd) én laten ze horen dat ze met speels gemak ook een hele cd lang kunnen boeien. En dat doen ze dan niet door zich alleen te richten op korte bondige vier minuten durende tracks, nee, de zweep gaat er gerust tien minuten lang over. Dan zou je verwachten dat drummer Luka van de Poel naar het einde toe moeite zou hebben om de boel bij elkaar te houden, maar ook in het wijd uitgesponnen “Silver Love Machine” spelen de drie hoog in de concentratie zoals Fred Rutten het zo mooi kan zeggen. Van de titelloze LP (ja zo’n zwart stuk plastic) van eind vorig jaar is alleen de live-versie van “Wicked Moon” voorzien van een studioversie, voor de rest zijn de tracks allemaal nieuw. Wie de magistrale orgels aan het begin van die track of van “Don’t You Go Up The Sky” hoort zal wel even twee keer moeten luisteren en de line-up nalezen om er zeker van te zijn dat John Lord tegenwoordig niet vanuit Limburg opereert. Strange Fruits And Undiscovered Plants is absoluut geen plaat die hip klinkt, daarvoor snoept de band veels teveel uit de jaren zestig/zeventig ruif, maar wie ooit een zwak had voor Deep Purple, Led Zeppelin of Cream moet wel ongenadig voor de bijl gaan bij het horen van deze top-cd.

mij=REMusic / Clearspot