Diablo Swing Orchestra – Pandora's Piñata

Nog steeds ben ik behoorlijk verbolgen over die slechte recensie van het optreden van Diablo Swing Orchestra op Lowlands 2010. Nog nooit was ik het zo hartgrondig oneens met de conclusies van een artikel. Ik vermoed dat deze persoon liever bij de doorbraak van Mumfords & Sons had willen staan, een stuk verderop in de Alpha-tent, maar natuurlijk kan ik het helemaal mis hebben. Smaken verschillen, maar die bijkans onmogelijke en zelden vertoonde mix van stijlen die deze band tentoonspreidt vind ik ronduit geniaal. Denk aan een opzwepend swing-orkest gevoed door rake drums, een funky bas en ongehoord aanstekelijke metal-riffs. En alsof dat niet genoeg is wordt de boel aan elkaar gezongen door een… operazangeres. Zowel indrukwekkend als hilarisch. Pandora's Piñata is het derde album van deze Zweden en borduurt voort op de herkenbare sound of structuur van de eerdere albums. In eerste instantie lijkt het een slimme formule die hier op herhaling gaat, maar gaandeweg het album ontkom je niet aan het feit dat de band weer op een buitengewoon muzikale en behendige wijze allerlei invloeden door de blender weet te gooien. Eigenwijs als de band is zet het dan ook gewoon een prachtig klassiek operastukje “Aurora” op de plaat, om daarna indruk te maken met het oosters getinte “Mass Rapture”, het majestueuze “Of Kali Ma Calibre” en het onverwachts scherp uit de bocht vliegende “Justice For Saint Mary” tegen het einde van het album. Die extra afwisselende tweede helft van deze plaat tilt dit album dan ook met gemak naar de 'hors catégorie' van dit jaar. Je mag het dan misschien het niks vinden, maar ik heb zelden zo'n briljante cross-over-band gehoord. Dus als je het niet erg vindt ga ik nu even heel hard door met vrolijk dansen en heftig headbangen.

mij=Ascendance