We hebben best het een en ander gemeen, Diane Birch en ik. Zij groeide op in de Bible Belt van de VS, ik in de Nederlandse versie. Zij nam afscheid van het geloof, ik ook. Mijn favoriete Cure-nummer vroeger was “Charlotte Sometimes”, het hare ook. Daarnaast zaten we beiden ooit bij Letterman in de show. Toegegeven, zij stond op het podium en ik zat in de zaal, maar toch… Het debuutalbum Bible Belt van de 27-jarige zangeres uit New York kwam vorig jaar al uit in de Verenigde Staten en nu is Europa aan de beurt om te vallen voor haar heerlijk nostalgische stem, die sterk doet denken aan Carole King en Stevie Nicks. Ik spreek haar op een hotelkamer aan het Vondelpark over gothic, het geloof en natuurlijk haar album.
mij=Interview: Blink
Van Zuid-Afrika naar New York
Diane Birch is 27 jaar en begon al op haar zevende met pianospelen. Het antwoord op mijn vraag wat ze in de tussentijd deed, blijft vaag: 'Ik was eigenlijk nooit van plan om een singer-songwriter te worden. Ik ging pas zingen nadat ik naar Los Angeles was verhuisd. Ik wist wel dat ik wat groters en beters wilde gaan doen met mijn leven dan tot dusver, maar had verder eigenlijk geen idee wat. Ik groeide op in Zuid-Afrika, zat later vast op een zwaar religieuze school in Portland en wilde niets liever dan reizen, mensen ontmoeten en gerespecteerd worden voor mijn muziek.'
Haar jeugd was niet echt een feest. Als kind van streng evangelistische ouders verhuisde ze continu. Ze was tegendraads en kleedde zich als een goth. Haar favoriete bands waren Bauhaus en The Cure. Birch: 'Ik was behoorlijk opstandig toen ik opgroeide, maar daar ben ik nu wel overheen. De muziek die ik maak beschrijft mijn leven tot nu toe. Ik ben nog steeds dol op vampieren, Bauhaus en zwarte kleren. Eigenlijk verbaasde ik me ook wel over het soort nummers dat ik heb geschreven voor mijn debuut, vooral omdat ze zo natuurlijk tot stand kwamen. Gezien mijn achtergrond, interesses en vrienden zou ik zelf eigenlijk ook een andere muziekstijl hebben verwacht. Mensen zijn altijd verrast wanneer ze mijn muziek horen nadat ze me ontmoet hebben. Het is een rare combinatie van factoren die me hebben gemaakt wat ik ben.'
Een van deze factoren was haar opvoeding: 'Mijn ouders waren heel conservatief en een stuk ouder dan de ouders van mijn vrienden. We woonden in complete afzondering in Zuid-Afrika en bleven nooit ergens lang genoeg om er te aarden. Toch ben ik er wel blij mee omdat afzondering en eenzaamheid een bepaald soort creativiteit opwekt. Nu heb ik daar met mijn muziek eindelijk een platform voor gevonden.'
Religie
Zich afzetten tegen het geloof van haar ouders doet Birch allang niet meer: 'Ondanks alle nadelen heeft het geloof toch iets romantisch, ook al ben ik zelf helemaal niet gelovig meer. Ik ben op een vreemde manier gewoon een hopeloze romanticus. In droevige dingen heb ik altijd iets moois gezien. Ik verafschuwde het geloof echt, maar nu heb ik geaccepteerd dat het gewoon in me zit. In mijn teksten komt het thema ook regelmatig terug omdat ik er in mijn jeugd mee ben doodgegooid.'
Er zitten ook behoorlijk wat gospelinvloeden in de muziek van Diane Birch. 'Ik wilde echt niet meer bij de kerk horen, maar ben nog steeds dol op kruizen, dol op gospel, dol op koren. Er zit nog veel religie in me waar ik niet vanaf kan komen. Ik ben opgegroeid in een hele blanke kerk en daarbij vergeleken zijn gospelkerken echt geweldig. Toen ik “Amazing Grace” voor het eerst hoorde zingen, ging er een wereld voor me open. Ook al klinkt het nummer heel stichtelijk, er zit toch een bijzonder sterke emotie in.'
Haar vader zag haar voor het eerst optreden nadat hij was uitgenodigd bij haar optreden in de show van Conan O'Brien [hier niet meer te zien, bedankt NBC… red.]. Hoe was dat? Birch: 'Hij was enorm trots en hield het niet droog. Omdat mijn ouders op leeftijd zijn en in Oregon wonen hadden ze nog niet eerder een concert kunnen bijwonen. Ze waren natuurlijk niet alleen trots omdat ik in een bekende televisieshow speelde, maar ze vonden mijn muziek ook geweldig. Dat baarde me wel zorgen. Mijn moeder zei dat ze een bepaald nummer heel goed vond en ik kon alleen maar denken “weet je het zeker, want dat nummer gaat over hoe bekrompen je altijd bent geweest”. Soms lezen ze interviews met me en dat is niet altijd gemakkelijk omdat ik natuurlijk niet altijd positief ben geweest over mijn jeugd en opvoeding. Ik was erg ongelukkig en alleen.'
Bible Belt
Ondanks haar voorliefde voor gothic-muziek uit de jaren tachtig, komt hier bijzonder weinig van terug in haar eigen nummers: 'Het merendeel van de nummers die ik had geschreven toen ik bij een platenmaatschappij aanklopte was echt zwaar melancholisch. Toen ze me vertelden dat het te eenzijdig, somber en zelfs nogal slaapverwekkend was heb ik mijn geluid toch wat toegankelijker gemaakt. Mijn vrolijke kant kwam meer naar de voorgrond. Maar ik heb nog ontelbaar veel nummers die wel veel donkerder zijn dan wat uiteindelijk op het debuutalbum is beland. Die hoop ik natuurlijk ooit nog uit te brengen, ook al zullen ze waarschijnlijk alleen een veel kleiner publiek aanspreken. Ik hoefde niet per se alles van mezelf laten zien op dit album.'
De nummers op Bible Belt schreef Birch tussen 2006 en 2009 en hebben een geluid dat deels zwaar nostalgisch, deels puur romantisch is. Als ik aangeef dat ik tegen de verwachting in binnen enkele dagen zwaar verslaafd ben geworden aan het album lacht ze: 'Mijn vrienden en ook mijn partner waren ook verrast dat ze het album goed vonden, omdat het eigenlijk niet “hun soort muziek” is. Mijn nummers hebben absoluut een bepaald seventies-gevoel, al beschouw ik de opnamekwaliteit wel echt van nu. Ik vind het album vooral erg eerlijk, alles is oprecht en niets is bedacht. De nummers komen recht uit mijn hart. Eerlijkheid en oprechtheid is wat ik zelf ook altijd zoek in muziek.'
Op Bible Belt speelde Birch samen met doorgewinterde muzikanten zoals de soulzangeres Betty Wright. 'Ik ontmoette haar in Miami en we gingen een paar dagen samen muziek schrijven. Toen belde producer Steve Greenberg haar toevallig en door de telefoon speelde ik wat voor hem. Enkele dagen later zat ik met hem in de studio en in no time was de plaat er. En het was geweldig dat Betty zelf ook mee wilde zingen.'
Ook Cindy Blackman (ex-Lenny Kravitz-drummer), Adam Blackstone (The Roots) en Lenny Kaye (Patti Smith Group) speelden mee. Birch: 'Ik keek natuurlijk enorm tegen ze op als muzikanten, maar in de studio was het heel relaxed en zaten we allemaal gewoon op hetzelfde niveau. Ik hoefde ze natuurlijk maar weinig aanwijzingen te geven, alles viel min of meer automatisch op zijn plek. Soms was het vreemd omdat bepaalde dingen heel anders werden dan ik oorspronkelijk had gepland.'
'Eigenlijk vond mijn label het helemaal geen goed idee om de plaat Bible Belt te noemen, omdat veel mensen dan zouden denken dat het een religieus album zou zijn, maar daar had ik echt schijt aan. Ik heb altijd geweten dat mijn debuut deze titel zou moeten krijgen. Natuurlijk vergissen mensen zich wel regelmatig en denken met een nieuwe gospelartiest te maken te hebben. Nou niet dus!'