Alleen al in de kern zijn de post-rockers van Dianogah bij voorbaat een interessante band. Zo vaak zie je geen band met een line-up die bestaat uit bas-bas-drum. Ze worden bespeeld door Jason Harvey, Kip McCabe en Jay Ryan. Voor ghnnnl hebben ze er voor gekozen om gebruik te maken van enkele gastmuzikanten. Als ze als trio spelen zijn ze net zo goed en interessant, maar door het zuiver geplaatst inzetten van die gasten kan de band wel goed verschillende sferen creëren. Zo begint ghnnnl met “Oneone” als een dreigende hemel op een herfstnamiddag. In een grauwe sfeer dralen de bassen rond de plassen van de drums. Ingetogen, zelfverzekerd en beheerst klinken ze alsof ze met de banden van hun fietsen net door rand van de plas rijden. Zonder nat te worden. Het brengt het trio naar “A Break B”, een duet tussen Stephanie Morris en Ryan, dat aftastend is, als de eerste keer tussen de lakens met een nieuwe geliefde. Als de vonken er vervolgens van af knallen in het instrumentale titelnummer weet ik wel hoe dat komt. Erg fraai zijn ook de dartele vioolpartijen die meester Andrew Bird ingespeeld heeft voor onder andere “Andrew Jackson” en die ondersteund worden door ingetogen koper. Die combinatie resulteert in pure romantiek en is echt een verrijkende aanvulling op de bas-bas-drum-setting van Dianogah. Zo blijft de band continu spelen met sferen (ze kunnen ook goed driftig voor de dag komen) op qhnnnl en dat album blijft daardoor keer op keer van begin tot eind boeien.
mij=Southern / Konkurrent