De Eindhovense kunstenaar Dick Verdult is cult! Niet hier in ons bedompte kikkerlandje maar in Mexico lusten ze, naar verluidt, wel pap van zijn schizofrene muziek. Wat voor de Brazilianen Baile Funk is, is voor Midden-Amerika en dus ook voor veel Mexicanen, de Cumbia, repetitieve tweekwartsmaatmuziek met mandolines, gitaar en harmonica die teruggaat naar de slavernij. Teksten bij de Cumbia zijn klaagzangen die ergens lijken op onze Nederlandse smartlap. De structuur van de Cumbia is in het gehele Caraibische gebied opgepikt, verbasterd en uitgebreid. Dick Verdult gooide de traditionele cumbia in de blender, met wat reggaeton, wat samba, wat salsa en wat Europese dubstep. Als Foetus, oftewel Clint Ruin, zich met interculturele muziek zou inlaten, dan kwam hij waarschijnlijk met een knip-en plakwerkje op de proppen dat net zo zou klinken als Celulitis Popular. Onder de naam Dick Eldemasiado geeft Verdult een blauwdruk af van hoe het verder moet tussen traditie en jongerencultuur in Midden-Amerika. En, aangezien hij nooit kan bevroeden wat er in alle sloppenwijken van Bogota, Mexico Stad en Panama Stad leeft en speelt, houdt hij de Cumbia als leidraad aan. Waarmee hij maar eventjes in “B01” laat horen dat het culturele erfgoed van Latijns-Amerika niet veel anders is dan de rocksteady op Jamaica. Eldemasadio doet wel een beroep op je uithoudingsvermogen. Celulitis Popular is dan ook geen luisterplaatje maar een antropologische studie-collage. In zijn ogen is dat niet schizofreen. Het is de slum-hectiek van alledag. Iets met overleven enzo.
mij=Clearspot/Flipside/Zesde Kolonne
4 reacties