Op Incubate 2009 was Die! Die! Die! een van de bands die er bovenuit stak. De post-punk die de drie Nieuw-Zeelanders lieten horen in de Batcave was dampend energiek en superstrak, zonder dat het loodzwaar op de maag lag. Zanger/gitarist Andrew Wilson en drummer Michael Prain zaten een half uur na het optreden nog zittend uit te puffen buiten de 013, zoveel hadden ze gegeven. De energie die ze op het podium ten toon spreiden vastleggen op plaat is geen sinecure. Toch is ze dat op Form prima gelukt. Dit derde album van Die! Die! Die! is noisy, maar tegelijkertijd supermelodieus. Prettig vind ik dat ze niet gekozen hebben voor de (zo noem ik het altijd maar) Steve Albini-variant qua geluid. Form is allesbehalve gortdroog en hol geproduceerd, maar ook weer niet te warm en vol. In de openingstrack “Caseman” is er gelijk de focus, die venijnig is, maar ook gloedvol. De stem van Wilson is scherp en fel, maar hij slaat eigenlijk zelden door richting schreeuwen, terwijl die verleiding ongetwijfeld op de loer lag gezien hun muziek. Dat ze dat weten te weerstaan maakt de tracks op Form nog sterker. Bovendien is het inmengen van wat muren gemetseld door bakken effecten her en der een knappe toevoeging. Het geeft bijvoorbeeld “Lil Ships” (of zijn het toch synthesizers in plaat van gitaren?) een fikse dosis extra spanning en geeft een zuigend effect. Een geweldige plaat om goed op los te gaan.
mij=Golden Antenna / Konkurrent
2 reacties