Trompettist Diederik Rijpstra is de Pietje Bell van de Nederlandse jazz. Een schoffie, een deugniet, een pestkop. Iemand die omfloerst trompet speelt, een beetje zoals Eric Vloeimans. En dan diezelfde Vloeimans uitnodigt voor drie ultrakorte improvisaties, waarin het bijna onmogelijk is om te zeggen wie je wanneer hoort spelen. Volgens mij is de toon van Vloeimans wat ronder en die van Rijpstra wat vuiler, tikje ontstemd. Maar ja, Vloeimans is ook een boefje, het zou me niks verbazen als ze het er gewoon om doen. Trouwens, het zijn vier improvisaties want na het verstilde Rome Song steken Sjors en Sjimmie nog gauw even hun toeter om de hoek om lekker te rellen. Rijpstra, hij speelt ook in de band Quincey, noemde zijn plaat naar de mosselschelpen die Amerikaanse Indianen gebruikten als geld en juwelen. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat hij die titel koos omdat hij zelf van ogenschijnlijk eenvoudige thema’s en stijlen toch iets bijzonders weet te maken. Neem het titelnummer. Lijkt een simpele chachcha, maar dan wel gespeeld door muzikanten die allemaal net een wijntje teveel ophebben. Schizofrenic Tail klinkt als het thema van een oude tv-serie, maar met inderdaad een schizofreen randje. Keke is een uitgebeende militaire mars, waar pianist Dimitar Bodurov als een uitgelaten hondje doorheen rent. Het is niet wat het lijkt, zo zou je Wampum kunnen samenvatten. En dat dan heel goed gedaan.
mij=Von Stripe