Vier gasten van 30+ in een band. En die band maakt melodieuze punkrock. Dat kan snel fout gaan; ‘ouwe’ lui die zich aan een ‘jong’ genre wagen. Ik noem een vroegtijdige midlifecrisis, buitensporige melodramatiek of een overheersende ‘oh was ik maar weer jong’ saus. Maar nee. Deze vier heren zien er stuk voor stuk uit als je populaire maar geflipte muziekleraar die elke avond nét iets te lang in de kroeg bleef hangen, maar wel de goodwill van de klas voor zich wist te winnen. Maf of niet, dit kwartet weet hoe ze een punkrocksong schrijven. En bovendien van het ontwijken van de traditionele valkuilen der punkrock zoals daar zijn: cheesy zanglijntjes, mislukte pogingen tot harmonieuze samenzang in cheesy zanglijntjes en ellenlange teksten over meisjes, gevangen in cheesy zanglijntjes (zei daar iemand Blink182)?. Eigenlijk klopt alles aan deze band. Drank en speelplezier zijn troef, maar het gezelschap gaat geenszins ten onder aan eigen grappenmakerij of dronken gebazel. Spitsvondige teksten, gevangen in aanstekelijke zangpartijen worden met de wereld gedeeld door hese stemmen. Soms is de boodschap scherp: in het nummer “Parishiltionisametaphore” vinden we een ijzersterke tekst terug met de rake regel: ‘But around here ‘diva’ aint much of a compliment’, soms melodramatisch (“Gainsville”) en soms berustend (“A Jingle For The Product”) maar altijd uitnodigend tot meezingen. Ik kan deze mannen op geen enkele pretentieus couplet of cheesy refrein betrappen. Niet dat ik er naar opzoek ging, maar dit genre is zo overvol van fakers, copycats en niemendalletjes dat ik mijn punkminnende oren goed heb gespitst. Maar dit is een echte aanrader! Voor liefhebbers van American Steel, Hot Water Music en het reuzepopulaire Gaslight Anthem: oprechte punkrock met een goudeerlijke folkinslag.
mij=Fat Wreck / Sonic