Is mijn stereo kapot? Badlands van Dirty Beaches klinkt alsof het uit een plastic platenspelertje van Fisher Price komt, maar dat is ook de bedoeling van Alex Zhang Hungtai. De in Taiwan geboren muzikant uit Canada maakte in zijn eentje een nogal gruizig lo-fi plaatje, waarbij de basis van zijn nummers grotendeels bestaat uit geloopte en krakerige samples uit de jaren vijftig of zestig. Daar bovenop zingt hij als een lichtelijk aangeschoten Elvis Presley in een Japanse karaokebar. In “A Hundred Highways” kun je het deuntje herkennen van “I Will Follow Him” van Little Peggy March uit 1963, maar Hungtai maakt er een donkere soundtrack van die niet zou misstaan in een David Lynch-achtige roadtrip-film. Het hele album ademt de sfeer uit van een vervreemdende cultfilm (Quentin Tarantino moet dit dan ook direct in zijn collectie opnemen), waarbij je de beelden er ook zelf bij kunt bedenken. Zo zie ik bij “Lord Knows Best” twee drugsverslaafden innig dansen, diep in de nacht in een smerige, verlaten kroeg, terwijl ze zelf in een hele andere wereld verkeren. Bij “Sweet 17” vlucht een verward meisje van zeventien voor een denkbeeldige groep demonen die haar ziel wil veroveren. Het is fascinerend om te horen hoe die zoetige vrolijke samples in deze vorm verwerkt worden tot trieste of zelfs lichtelijk wanhopige songs. Gelukkig wordt het geen trucje van alleen maar loops en zang, maar wordt er hier en daar een scherpe gitaar of stemmige synthesizer toegevoegd. Bovendien eindigt het album ook verrassend met twee instrumentale nummers “Black Nylon” en “Hotel”, die nog wat meer van het psychedelische karakter van deze plaat naar boven halen. Bijzonder album dus, maar ik vraag me af of je zo'n eenpersoons-act wel live moet willen zien bij daglicht. Dit stukje naargeestige rockabilly gedijt vast beter in het donker met veel rook. Dat laat ook meer ruimte voor je eigen fantasie.
mij=Zoo
4 reacties