In 2009 rees de avant-gardistische indie band Dirty Projectors op uit de obscuriteit met prijsalbum Bitte Orca. Zonder hun experimenteerdrift en talent voor complex gearrangeerde nummers te verliezen, was hierop een duidelijke keuze voor meer toegankelijkheid gemaakt. Wat bijvoorbeeld te horen was aan de keuze voor meer traditionele liedstructuren. Met Swing Lo Magellan hebben de New Yorkers deze lijn fijntjes weten door te trekken, en wederom is het een ijzersterke plaat geworden. De acrobatische zanglijnen van zanger David Longstreth zijn andermaal aanwezig; een verschil is dat de grens van luisterbaarheid niet meer rigoureus wordt overschreden. Waar dit wel dreigt te gebeuren hebben de fraai contrasterende vocalen van de zangeressen een zalvende werking. De compositie van de nummers is beduidend simpeler gehouden en ze liggen dan ook makkelijker in het gehoor. Tóch levert Dirty Projectors niets aan vindingrijkheid in. En dat is knap. Een voorbeeld hiervan, en tevens één van de hoogtepunten van de plaat, is single “Gun has no Trigger”. Een nummer dat slechts bestaat uit een simpel, springerig ritme gecombineerd met sporadische aanslagen op de basgitaar. Het geheel wordt opgevuld met de vocalen van Longstreth en de dames. Met zo een karige bezetting een nummer spannend weten te houden is virtuoos. “About to Die” – dat ritme!- is een nominatie voor lied van het jaar (bekijk ook de amusante clip die erbij hoort) en tekstueel lijkt Dirty Projectors de toegankelijkheid eveneens meer te hebben opgezocht. De liefde wordt namelijk meermaals bezongen; “Impregnable Question” is een onvervalst liefdesnummer waarin David samen met bandlid en tevens partner Amber Coffman scandeert: ‘I need you/ and you’re always on my mind’. Dirty Projectors hebben met Swing Lo Magellan een nieuw hoogtepunt aan hun intrigerende oeuvre toegevoegd, en daarmee definitief bewezen één van de spannendste bands van de afgelopen jaren te zijn.
mij=Domino
4 reacties