Het klinkt misschien een beetje teveel als toeval, toch is het waargebeurd: de derde cd van het bandje Disappears was na enkele positief uitgevallen draaibeurten beneden in de huiskamer letterlijk verdwenen. Tijdens een opruimorkaan die regelmatig over onze benedenverdieping woedt, schoof de cd tussen een stapel tijdschriften om pas deze week weer te voorschijn te komen. Ik moet wel bekennen dat ik de cd in alle drukte ook een beetje vergeten was. Toch ben ik blij dat ‘ie terug is. Pre Language is namelijk een uiterst prettig noiseplaatje. Achter de bandnaam gaan dan ook geen koekenbakkers schuil. Zo zit Sonic Youth-drummer Steve Shelley sinds het verschijnen van de vorige Disappears-cd ook hier achter de drumkit en heeft zanger Brian Case met 90 Day Men en The Ponys ook twee prima bandjes op zijn cv staan. Ik weet niet of het door de aanwezigheid van Shelley komt, maar op deze nieuwe cd doet Disappears af en toe wel heel erg aan Sonic Youth denken. Het meest in het oor springende voorbeeld hiervan is “Fear Of Darkness” dat als het iets groezeliger was geweest bij wijze van spreke zo op Daydream Nation of Goo! had kunnen staan. Als je daar aanbeland bent heb je overigens het beste nummer van de plaat net gehad. Dat is namelijk “Joa” met zijn heerlijk springerige ritmiek, gevoed door staccato gitarenwerk en een dreinende baspartij. Dat de band veelvuldig teruggrijpt naar het nabije verleden van de jaren negentig is niet zo heel erg wat mij betreft, ze geven er gelukkig wel hun eigen draai aan. En bovendien wat niet weet, wat niet deert. Ik hoor in “All Gone White” dan misschien bijna letterlijk een Pixies-loopje terugkomen, het kon een ander zo maar niet opvallen.
mij=Kranky / Konkurrent
4 reacties