Twee bands, twee titelloze albums in één en hetzelfde genre, op hetzelfde label en met hetzelfde probleem. Doctor Cyclops is een klassiek powertrio dat een vroege vorm van hardrock speelt, langzaam en duister als Black Sabbath of Witchfinder General. Seventies rotten rock definieren ze het zelf. Ze noemden zichzelf naar de film Dr. Cyclops uit 1940 (in twee delen op YouTube te vinden), hebben lang haar, baarden en genoeg instrumentbeheersing om overtuigend te klinken. De band heeft slechts één echt probleem (gebrek aan originaliteit tel ik voor het gemak niet mee, daarvoor klinken ze bij tijd en wijle te lekker): hun zanger. De band komt uit Italië en hoewel ik dat er niet aan af hoor, is het wel duidelijk dat de toch al matige zanger het Engels niet als moedertaal heeft.
Voor Orcus Chylde geldt dat ze het een kleine tien jaar later zoeken. De band kent twee keer zoveel bandleden als Doctor Cyclops, speelt een wat latere hardrockvariant, maar gebruikt ook meer psychedelica (een fijn orgeltje bijvoorbeeld). Ze komen uit Duitsland en hoewel ik niet graag generaliseer, doe ik dat hier toch, want hun afkomst lijkt af te horen aan de bombast die ze graag toepassen. En, helaas, ook aan hun zanger. Niet alleen zingt hij niet al te sterk (en zet hij vrijwel elk nummer op dezelfde manier in), maar is zijn uitspraak van het Engels abominabel. De voorkeur gaat in dit geval duidelijk uit naar de brutale doom van Doctor Cyclops: duister en het luisterplezier wordt niet zo verpest door de zang als bij hun Duitse labelgenoten.
Mij= World in Sound / Clearspot
4 reacties