Joh, Zweudse teksten! Nee, geen børk, maar écht Zweeds. Nadeeltje is dat je als kaaskop geen idee hebt wat er gezongen wordt. Toch zit het Zweeds dicht tegen het Engels aan qua klank, zodat het geen moment raar of ongemakkelijk klinkt. Dödaren debuteert met Maen en doet dat heel aardig. Waar stoner vaak dicht tegen de doom aan ligt en daarmee traaaaag en laaangzaaam uitvalt, zit de stoner van deze heren dichter tegen onversneden hardrock aan. Wel een vette groove dus, maar doorgaans midtempo. Met acht songs zijn ze bijna een uur verder, zonder dat het opvalt dat de songs zo lang zijn. Dat merk je eigenlijk amper, waarmee je kunt concluderen dat het met de spanningsbogen in de songs wel goed zit. Ook productioneel zit het wel snor op dit album. De zanger heeft een wat vlakke stem die me wel doet denken aan Dexter Holland (The Offspring), maar weet met die beperking voldoende variatie aan te brengen. Ook instrumentaal is er niet veel op aan te merken. Hmm, bijna perfect plaatje, Prikkie? Nee, dat niet. Want ook al klopt het allemaal en heb ik het met plezier zitten beluisteren, het heeft te weinig waarmee het nou opvalt tussen al die andere bandjes. Goed uitgevoerd, goed uitgedacht, maar nou net niet dat kleine beetje extra. Schwung, charisma, de x-factor. Toch moeten liefhebbers van Graveyard, Clutch, maar ook bijvoorbeeld Queens Of The Stone Age, eens naar dit album luisteren. Mocht u dat beetje extra wel ontdekken, meld u het dan gerust in de reactiepanelen.
mij=Transubstans
4 reacties