Dommin – Love Is Gone

Ieder jaar worden er weer meisjes veertien. En ieder jaar schieten die meisjes “in de publiciteit” zoals mijn oma dat plachtte te zeggen, met alle problemen van dien. Meisjes die, zoekende in een, voor hun, nieuwe wereld, zich vastklampen aan idolen. En dat kunnen natuurlijk niet de idolen van je oudere broer of zus zijn, dus wordt er ieder jaar wel weer een blik artiesten losgetrokken die die tienermeisjes moeten troosten. Bij de lichting van deze generatie hoort Dommin. En moet Dommin, geleid door Kristofer Dommin, kwijt zich voorbeeldig van zijn taak. Deze zelfverklaarde gothrockers kleuren heel precies binnen de lijntjes van het genre (veel toetsen, beetje vervormde gitaar, maar wel ver naar de achtergrond gemixt en “diepzinnige” teksten over gebroken harten en miskende liefdes) en voldoen zo sterk aan de eisen van de Amerikaanse markt dat zelfs Him er nog spannend bij is. Dommin’s enige pluspuntje is Kristofer Dommin’s puike huilstem (denk aan Life of Agony), maar die zet hij eigenlijk te weinig in. Single en openingstrack “My Hearts, Your Hands” is het hoogtepuntje van Love Is Gone, en voor de rest vraag ik me vooral af hoe je als volwassen vent al die kleffe vanilleseksteksten uit je strot krijgt. Maar goed, er is een markt voor. En tegen de tijd dat voor de doelgroep het ergste leed geleden is en ze naar echte muziek gaan luisteren staat er vast wel weer een volgende gothrocker klaar. Er worden immers ieder jaar meisjes veertien…

mij=Roadrunner / CNR