Het was niet logisch geweest als het opnieuw leven blazen in Don Caballero beperkt gebleven was tot één cd. Er lijkt nu tenminste écht plek te zijn voor dit soort instrumentale, eigenwijze bands. Dus waarom zou The Don als Godfather van geestverwanten als Battles (waarin ex-bandlid Ian Williams gitaar speelt) en Pivot niet eindelijk eens de waardering krijgen die ze verdient? Het enige argument dat ik hier voor zou kunnen hebben is het feit dat Don Caballero nog wat abstracter is dan hun godenzonen. Minder dansbaar ook zeker. Wat overigens niet wegneemt dat het drumwerk van enig overgebleven oorspronkelijk lid Damon Che wel degelijk uitnodigt om alles behalve stil zitten. Wat een bizar fenomenale potten- en pannenrammelaar blijft die man toch. Op deze nieuwe, zesde cd van de band staan overigens – en dat is volgens mij voor het eerst – ook enkele niet geheel instrumentale nummers. In het zweverige “Why Is The Couch Always Wet” komt iets langs dat zowaar op zingen lijkt. Lijkt, want ik versta er namelijk geen pest van. Sowieso vind ik het een van de minste nummers van de verder natuurlijk weer stond eigenwijze hooks oplepelende band. Toch is Punkgasm net wat gemakkelijker behapbaar dan voorganger World Class Listening Problem. Alsof ze proberen om stiekem wat zieltjes voor zich te willen winnen die Battles en Pivot ook goed vinden. Van mij had dat niet per se gehoeven. Ik vond ze al goed namelijk.
mij=Relapse / Rough Trade