Dorleac – Dorleac

Francoise Dorléac was een Franse actrice die in 1967 bij een auto-ongeluk overleed, slechts 25 jaar oud. Vanaf nu is ze ook de naamgeefster van het project van Erik de Jong (Spinvis) en Geike Arnaert (ex-Hooverphonic). De samenwerking is te danken aan regisseur Hans van Nuffel, voor wie Spinvis een filmscore aan het maken was. Van Nuffel suggereerde Arnaert er bij te halen en er bleek chemie te zijn. Zoveel zelfs dat er meer materiaal ontstond dan voor de film gebruikt zou worden en het resultaat is volgens Spinvis ‘verre geluiden, stonede reverb en space-echo. Het is nogal duistere, “drugs-orientated” muziek geworden.’ Om er vrolijk aan toe te voegen: ‘Ik ben er dan ook erg blij mee.’ Spinvis is altijd herkenbaar, maar tegelijkertijd weet je nooit precies wat hij gaat doen. Dat maakt hem een interessante artiest, maar evenzeer kan het betekenen dat je aan sommige projecten moet wennen. Of dat je er nooit aan went. Zeker toen ik de stem van Arnaert voor het eerst hoorde, vreesde ik voor het laatste. Ik ben niet van de ijle vrouwenstemmen, absoluut niet zelfs. Maar al halverwege de eerste luisterbeurt constateerde ik dat ik Arnaerts stem perfect vond passen in Spinvis’ laagjesmuziek. Martina Topley-Bird hoor ik erin, Kristin Hersh en hier en daar Björk. Arnaert zingt meestal zoals Spinvis zijn muziek opbouwt: geen grote gebaren, rustig opgebouwde melodielijnen, maar tegelijkertijd voegt ze in frasering en dynamiek voortdurend licht schurende randjes toe. Waar Spinvis een zeer ritmische manier van zingen heeft, bevat Arnaerts stijl veel minder ritme en veel meer melodie, hoog en laag, hard en zacht. Dat maakt dat Dorleac geen Spinvis-met-zangeres wordt, maar echt een apart project. De stonede klanken waar Spinvis het over heeft vind ik nogal meevallen – of ik verkeer van nature in een geestverruimde staat, want voor mij zijn het gewoon liedjes met kop en staart. Wel zijn de meeste nummers langzaam en is er veelal sprake van uitgerekte lagen in plaats van elkaar braaf afwisselende refreintjes en coupletjes. Pas in het vijfde nummer, ‘Lemon Pie’, gaat het tempo wat omhoog en krijgt Arnaets stemgebruik wat meer Spinvissiaans ritme. De single, ‘Tommy And The Whale’, is een door akoestische gitaar gedomineerd up-tempo kampvuurliedje. Volgens mij moet dat kampvuur te organiseren zijn op Vlieland, waar Dorleac dit weekend zijn opwachting maakt. Is er iemand die weet hoe lang het roeien is naar Vlieland?

mij=Excelsior / V2