Ik houd van lo-fi. Muziek mag rommelig zijn, klein en kneuterig, maar dan moet het wel als zodanig bedoeld zijn. Volgens mij was dat nooit het idee geweest van Wim Roossien, de man die schuilgaat achter Double You I Am. Zo klinken de liedjes van deze veteraan uit de Groningse scene namelijk totaal niet. Ze klinken alsof ze willen galmen en vragen om een vette productie, maar dat is dus totaal niet aanwezig op deze conceptplaat 3Dimension. Op de hoes probeert hij nog een beetje uit te leggen wat hij bedoelt met die drie dimensies, maar ik word er niet echt veel wijzer van. Ik zeg het niet snel bij een eigen beheer-plaat, maar deze vind ik echt niet om aan te horen, zo slecht is-ie geproduceerd. Dan is drie kwartier verstrikt zitten in de drie dimensies van Roossien echt een straf. Als ik me heel positief uit zou willen laten, zou ik nog kunnen zeggen dat ik er wat invloeden van Kevin Coyne in kan horen, maar die draait zich om in zijn graf als iemand van deze zijde hem dat influistert. Nee, dit wil ik echt zo snel mogelijk vergeten.
En daar is het ep-tje Never Meant To Be Royal van het Amsterdamse Dollygrip (niet te verwarren met provinciegenoten The Dollybirds) uitermate geschikt voor. Volgens hun bio worden ze in oktober 2009 tot Local Hero uitgeroepen door LiveXS. Dat is een ver vooruitziende blik, maar het zal wel eerder een typfout zijn dan een sterk staaltje Jomanda-kunde. De liedjes van Dollygrip zijn to the point. Een beetje zoals Caesar dat ook zo lekker had, maar de sound van Dollygrip is wat minder scherp dan die van wijlen hun plaatsgenoten. Het resulteert wel in vijf pakkende songs in een klein kwartiertje. Eigenlijk best raar dat deze band drie jaar op zijn kont gelegen heeft, ze hadden al een stuk verder kunnen zijn. I rest my case.
Dat deed de verzekering van de tegenpartij van Eric-Jan Vriend ook. Lachend incasseerde Vriend de vergoeding van de verzekering voor het korter maken van zijn Peugeot door de Saab van de tegenpartij. Eric-Jan had meteen een doel voor het geld: een cd opnemen onder de naam St. Polaroid. Mooi in zijn uppie Beatle-esque liedjes schrijven en vastleggen onder de titel Thanks To The Insurance. Da’s wel hele andere koek dan hij liet horen in zijn vorige bandje Afgewerkte Motorolie. Dat was bij tijd en wijle behoorlijk luidruchtig, maar de herrie is is dus als sneeuw voor de zon verdwenen. Alhoewel de liedjes me best bevallen, ga ik me op een bepaald moment toch wat irriteren aan het accent van Eric-Jan. Het is niet Nederengels genoeg om het ontwapenend te noemen en te opvallend om te negeren. Da’s jammer, want de harmonieën zoals hij ze bijvoorbeeld presenteert in het afsluitende “Summer Feels Good” (dat inderdaad klinkt zoals het heet) zijn ronduit fraai te noemen. Toch ben ik blij dat-ie zijn verzekeringsgeld gestoken heeft in deze cd, en niet in het opknappen van zijn auto.
mijj=Eigen Beheer & Eigen Beheer & Eigen Beheer