In een ander tijdsgewricht zou opener “Honey” van Doveman‘s The Acrobat wellicht slowcore genoemd worden, zo langzaam en aarzelend zingen en spelen Thomas Bartlett en zijn rijkelijk ervaren band (op hun gezamenlijke CV prijken namen als Iggy Pop, Chris Whitley, Cassandra Wilson, His Name Is Alive en The Lounge Lizards). In datzelfde tijdsgewricht zou Sparklehorse als vergelijkingsmateriaal naar worden aangehaald voor de rest van de tracks, maar een jaar of twintig eerder zou ongetwijfeld Nick Drake genoemd worden. Adam Green met minder last van flauwe humor, Lee Hazlewood vijftig jaar jonger en Belle and Sebastian uit New York, zijn de associaties die nu naar boven komen. De fijne arrangementen (trompetjes, piano’s, een banjo: ze zijn nergens bang voor) roepen een verveelde zondagochtend op, wanneer het zo nu en dan regent, de wind bladeren opwaaien van het trottoir en het enige geluid waarvan je opkijkt, dat van een iets te hard optrekkende auto in de straat is. Dat soort liedjes, perfect voor een rustige herfstdag Helemaal van nu en dit moment dus. Maar dankzij de licht verkouden stem van Thomas Bartlett, zijn klasse-band en de tijdloze schoonheid van de liedjes van alle tijden.
mij=Swim Slowly / Import
Doveman maakt de mooiste herfstmuziek van dit moment!Grandaddy,sparklehorse en een vleugje eels….Heerlijk!Laat het maar regenen…..