Ook als de schemering is gevallen, en er geen passagier meer te bekennen is, brandt er nog licht op de rails. Het zijn de schoonmakers van de NS. Op het verlaten rangeerterrein maken zij hun toer door de trein, door de rij van zinloos verlichte raampjes. En ik verbeeld me dat ze hun werk doen terwijl ze naar de liedjes van Doves luisteren. Niet alleen omdat de boxjes van de trein gecontroleerd moeten worden, maar omdat die liedjes bij de sfeer passen. Jimi Goodwin is voorbestemd om gelaten neergaande loopjes van lang aangehouden noten te zingen over een zee van melancholie. Elk Doves-album heeft wel een paar van die prachtig trage liedjes waarvan je de emotie niet hoort maar voelt, en je moet ze eigenlijk daarom niet te vaak draaien, maar o, wat zijn ze schitterend. Als trouwe vrienden, elke keer dat je ze opzet. “There Goes The Fear”, “Kingdom of Rust”, “Sea Song”, “The Man Who Told Everything”, ik kan er al jaren op repeat naar blijven luisteren. Ik snap ook werkelijk niet waarom in Nederland geen hond deze band op waarde lijkt te schatten. Ook al zijn alle albumhoezen gitzwart, deze muziek spreekt zóveel devotie, zoveel hoop en liefde. En het feit dat al die parels nu bij mekaar zitten in één doosje, inclusief clips en al, geeft The Places Between een grandeur van ‘OK Computer’-kwaliteit.
mij=Heavenly / EMI
Mooi betoog! En ook helemaal mee eens 🙂 Het noemen van Doves als muzikale aanrader roept nog wel eens wat vragende blikken op, maar bijna iedereen die ik hun muziek laat horen gaat om als een blad aan een boom 😉
Gouden zet. Typisch zo’n band met vaak wat matige albums, maar een meesterwerk aflevert als het een best-of is.
Ik meen me te herinneren dat die eerste als album toch wel leuk was…. Hierna werd het een flauw bandje, maar misschien zit ik mis…
Ik neem de kwalificatie ‘meesterwerk’ ook terug. Het is wel een verzameling aardige liedjes, maar ook daar staan dan weer mindere broeders tussen. En als dubbelcd is het wel veel van het goede…
Nou, zoals al in de Wikipedia-pagina staat is CD2 een kliekjesgeval. Maar zelfs daar staan een paar nummers op die ik persoonlijk magnifiek vind. “The Sulphur Man” bijvoorbeeld (rillingen!), en de bevrijdende solo in het schijnbaar eenvoudige “Eleven Miles Out”. En M62 Song, een cover van King Crimson’s “Moonchild”, mag er ook best zijn.
Is waar. In dat opzicht is cd2 ook wel interessant. Maar er staan nummers op die dan op cd1 hadden moeten staan.
Apart, want The Sulphur Man en M62 Song staan beide op album The Last Broadcast. Vreemd om dat ‘kliekjes’ te noemen…
Ach, op de officiele fansite zijn ze er ook niet uit wat nou de beste tracklisting geweest was. Ik vind het nieuwe nummer “Andalucia” ook mooier dan “Black and white town”, bijvoorbeeld.
Zo vind ik Almost Forget Myself een fabeltastisch compleet nummer, maar dan niet in de demo versie die hier op staat.
The Doves kappen ermee.
http://www.kinkfm.com/popnieuws/9833/Einde_van_the_Doves_in_zicht?
Laten we niet te vroeg jammeren, het gaat een aangekondigde pauze: http://twitter.com/dovesmusicblog
We hebben na de release van Kingdom of Rust nog altijd een NL show tegoed toch?? 🙂
Ik heb Sub Sub weer eens herontdekt, nadat hun “Ain’t No Love” op een tweedehands House Party 7-verzamelaar van Arcade uit 1993 bleek te staan. Deze versie van “Firesuite” (na de fatale studiobrand alsnog onder de Doves-vlag uitgebracht) mag er zijn.
https://www.youtube.com/watch?v=150pCcKyDr8&feature=kp