Twee jaar geleden had ik het even helemaal gehad met Dream Theater; om redenen die ik nog steeds niet goed onder woorden kan brengen, irriteerde Black Clouds & Silver Linings me mateloos. Bovenop deze teleurstelling kwam ook nog eens het nieuws van een vertrekkende drummer; dat moest wel het begin van het einde zijn! Maar nee, de band koos een nieuwe trommelaar en dook direct de studio in voor een volgend album, ondertussen in menig interview ventilerend dat ze zo blij zijn met de nieuwe situatie. Aanvankelijk dacht ik dat Dream Theater zonder Portnoy hetzelfde zou zijn als Queen zonder Mercury, maar dat blijkt gelukkig niet het geval. Sterker nog, de band klinkt op A Dramatic Turn of Events bijna alsof ze van een zware last zijn bevrijd… Ze spelen soepeler en veelzijdiger dan ze in de afgelopen jaren ooit hebben gedaan, en durven weer ruimte en lucht toe te laten in hun composities. Toetsenist Jordan Rudess kan me gelukkig ook weer bekoren. Hij zorgt ditmaal voor een warmer en sfeervoller klankbeeld dat meer naar symfo dan naar metal neigt, iets wat de band naar mijn idee hard nodig had. Waar ik wat moeite mee blijf houden zijn de werkelijk mierzoete ballads en de soms iets te veel stadionrockachtige refreinen, maar goed, het is ze vergeven. Dream Theater durft weer vrijuit te spelen en dat mag gehoord worden!
mij=Roadrunner / CNR
Ik weet het nog niet eigenlijk. Ik heb de indruk dat een overheersende drummer is ingeruild voor een overheersende toetsenist. Muzikaal is vooral dat laatste nogal onhandig…
@Prikkie: Ik kan er iig voor het eerst sinds meerdere albums weer van genieten. Al zijn ze ondertussen kwalitatief gezien wel links en rechts ingehaald door bijvoorbeeld een band als Leprous
Och, het vorige album was niet best, maar Systematic Chaos had z’n momenten en Octavarium vind ik na Metropolis Pt. 2 hun beste. Hopelijk kan Mike Mangini op het volgende album iets bijdragen.
James Labrie zingt nu eindelijk wat bij hem past. De Cd behoeft enige herhaling en dat bevalt me juist. Vergelijken ? Het is gewoon goed,afwisselend en sterk zonder dat 1 instrument overheerst. 1 puntje van aandacht 1 balad teveel.
Ik krijg het idee dat ze met hun ‘vrijheid om vrij te kunnen spelen’ te ver zijn doorgeslagen. Instrumentale stukken kunnen erg tof zijn, maar pasasages als het middenstuk van bijv. Outcry gaan helemaal nergens meer over.
Inmiddels begint ‘ie me steeds beter te bevallen, moet ik toegeven. 🙂
De nieuwe single, “The Enemy Inside”: http://www.usatoday.com/story/life/music/2013/08/05/dream-theater-enemy-inside-premiere/2613895/
@Prikkie: Gehoord! Hoe vind je ’em?
Ik weet het nog niet eigenlijk. Ik heb de indruk dat een overheersende drummer is ingeruild voor een overheersende toetsenist. Muzikaal is vooral dat laatste nogal onhandig…
@Prikkie: Ik kan er iig voor het eerst sinds meerdere albums weer van genieten. Al zijn ze ondertussen kwalitatief gezien wel links en rechts ingehaald door bijvoorbeeld een band als Leprous
Och, het vorige album was niet best, maar Systematic Chaos had z’n momenten en Octavarium vind ik na Metropolis Pt. 2 hun beste. Hopelijk kan Mike Mangini op het volgende album iets bijdragen.
James Labrie zingt nu eindelijk wat bij hem past. De Cd behoeft enige herhaling en dat bevalt me juist. Vergelijken ? Het is gewoon goed,afwisselend en sterk zonder dat 1 instrument overheerst. 1 puntje van aandacht 1 balad teveel.
Ik krijg het idee dat ze met hun ‘vrijheid om vrij te kunnen spelen’ te ver zijn doorgeslagen. Instrumentale stukken kunnen erg tof zijn, maar pasasages als het middenstuk van bijv. Outcry gaan helemaal nergens meer over.
Inmiddels begint ‘ie me steeds beter te bevallen, moet ik toegeven. 🙂
De nieuwe single, “The Enemy Inside”: http://www.usatoday.com/story/life/music/2013/08/05/dream-theater-enemy-inside-premiere/2613895/
@Prikkie: Gehoord! Hoe vind je ’em?
ForestSounds: het nieuwe album mag doorkomen, wat mij betreft. 🙂