Dreamtide – Dream and Deliver

Als de naam Francis Buchholz je iets zegt, dan was je in de jaren zeventig en tachtig vast een groot fan van The Scorpions. Na de Crazy World-tour zei Buchholz bedankt en tot ziens tegen Klause Meine en zijn mannen, met wie hij twee decennia lang de wereld onveilig maakte. Al zou het me niet verbazen als Buchholz de braafste van het stel was. Na zijn vertrek uit de Scorpions was het stil rond Buchholz tot hij twee jaar geleden weer op het podium stond met eveneens ex-Scorpion Uli Jon Roth. Nu duikt hij op als volwaardig bandlid van het Duitse vijftal van Dreamtide. Die band is na vijf jaar weer onder het stof vandaan gehaald. Met drie bandleden van het ook al heropgerichte Fair Warning. Zij worden aangevuld door zanger Olaf Senkbeil die net als Buchholz bij Roth in de band zat. Raar is dat de live-recensies die ik las over Senkbeil’s rol bij Roth met niet bepaald enthousiast waren, terwijl hij hier op Dream and Deliver echt de sterren van de hemel zingt. Soms doet hij hierbij aan Coverdale in zijn goede dagen denken, maar vaak klinken ook Steve Perry (Journey) en Steve Walsh (Kansas) erin door. Een verademing ten opzichte van bijvoorbeeld de vervelende zang van Meine. Waar ik normaal nog wel eens af wil haken bij een AOR-album dat meer dan een uur klokt, weet in dit geval de songs van gitarist Helge Engelke de aandacht wel degelijk vast te houden. Dat komt doordat hij juist niet alleen maar gaat voor de zekere mix van pompeuze uptempo en glazuurbedervende zoetigheid, maar het songmateriaal veel diverser is. De band laat bijvoorbeeld ook regelmatig haar bluesy kant zien, met natuurlijk altijd wel die melodieuze rockondertoon. Dat Engelke zich dan in het begin van de solo van “I Don’t Wanna Wait” vergaloppeert en het funky “Dancing When The Night Falls” een beetje een mispeer is, ach, het zij hem vergeven, de rest van de plaat compenseert dit met speels gemak.

mij=AOR Heaven / Rough Trade