In 2005 verscheen de cd Yes, Virginia, de tweede cd van de Dresden Dolls, met een titel die verwijst naar een van de beroemdste krantenartikelen ooit, verschenen in de New York Sun in 1897. De strekking van het artikel, een reactie op een ingezonden brief van een meisje van acht, dat wil weten of de Kerstman bestaat, is dat de Kerstman bestaat als wij er maar in geloven. Dat nu, drie jaar later, No, Virginia verschijnt, doet vermoeden dat er een relatie bestaat tot de vorige cd. En inderdaad, dat klopt. Deels. Want naast een aantal nummers dat overbleef uit de sessies voor Yes, Virginia, staat er ook een aantal helemaal nieuwe nummers op, en daarmee is het weer een leuk allegaartje geworden. Zoals eigenlijk altijd bij de Dresden Dolls, die het voorprogramma deden voor Nine Inch Nails, maar bijvoorbeeld ook voor Cyndi Lauper (ja, echt!). Nou ja, als je jezelf cabaretpunkers noemt, is dat laatste ook weer niet zo vreemd. Wie houdt van Ben Folds, maar het net wat aparter wil, wie dol is op onconventionele teksten over transseksualiteit of seks, of wie Yes, Virginia leuk vond, kan No, Virginia blind aanschaffen. Als ik voor mezelf spreek: wanneer het een eerste kennismaking zou zijn geweest, zou ik er als een blok voor gevallen zijn, maar aangezien dat niet zo is, klinkt het wel heel erg als meer van de eerste. En is het dus wachten op een “echte” nieuwe cd van dit toch wel bijzondere bandje.
mij=Roadrunner / CNR