Duffhuës – Among The Ruins

‘Blues when I had my first kiss/Blues when I used my fists’. De ondergewaardeerde Duffhuës draait al vele jaren mee in de vlakke Nederlandse popwereld en desondanks is hij er wederom in geslaagd om zijn zoekende ziel nog wat dieper uit te benen. Dit is geen blues volgens de bekende schemaatjes, of de pompidom-nostalgie naar Amerikaanse traditionals van Lohues. Nee, dit is fucking existentieel. En ja dat doet pijn, maar ook ru�nes kunnen mooi zijn. Duffhuës toont zich in opener “Humming” een verwant van Bill Callahan (Smog) zeker als hij over rivieren begint. Jandek, een andere rivieren-fan is ook nooit ver weg. Het akoestische gitaargeluid van een liedje als ‘My Woman The Bear’ klinkt als diens album Blue Corpse. Het geluid is hier sowieso uitstekend, vooral de drumpartijen klinken fantastisch; hustlin’ and bustlin’ vanuit de buik van de draak, zoals Duffhuës zelf zingt in een van de hoogtepunten “Saigon Blues”. Duffhuës bromzucht en schreeuwt als vanouds, zijn stem is eenvoudig, maar het timbre past de begeleiding als gegoten. Als zijn tempo af en toe toeneemt lijkt het zelfs heel vluchtig op rappen. Ik wil van Duffhuës wel eens een cover van “Jump Around” horen. Die groep van Everlast heette niet voor niets House Of Pain. Een andere momentje van humor is “400 Steps”, waarvan ik het refrein verstond als ‘400 laptops’. Een liedje over een LAN party? Genoeg gegeind, een beetje liefhebber zet snel een spookachtig goed liedje als “Night Of The Devil” op, waar de snaren van droefheid bijna van de gitaarkast rammelen. ‘Since I’m a big boy I’ve forgotten their faces, the sound of their voices’. Nu al de beste Nederlandse release van dit jaar?

mij=Space Jam/Suburban