‘Verdulleme, eigenlijk gun ik me nog nauwelijks tijd om af en toe eens doodgewoon langs te surfen bij de websites van mijn favoriete bandjes’. Dat was mijn eerste gedachte toen een andere scribent van File Under me er op moest wijzen dat er met Emotional Animal al in juli een nieuwe solo-cd van Doug Pinnick verschenen was. Mijn tweede gedachte was dat ik die cd zo snel mogelijk alsnog in mijn bezit moest hebben. Logisch, want in de kast bij de K staan alle cd’s van King’s X en bij de P de beide Poundhound cd’s. Ik ben dan ook nogal fan van Doug, die ik tegenwoordig geen Doug Pinnick meer mag noemen maar Dug Pinnick. Maakt me verder ook niet uit, al moet ik hem Hans Kazan noemen, als hij maar mooie liedjes blijft maken. Dat doet Hans eehh Dug natuurlijk ook gewoon weer met Emotional Animal. Slechts begeleid door drummer Joy Gaskill – inderdaad dat is de zoon van King’s X drummer Jerry! – gunt Dug zichzelf wat meer vrijheden dan bij King’s X. Zo zal hij velen (on)aangenaam verrassen met het rare en funky “Freak The Funk Out” waarin een vrouwelijke trompettert nog een riedel meeblaast en zingt. Opvallend zijn ook het helaas maar een minuut durende a capella “Wrong” en het bijna hoempapa-achtige “mr. Hateyourself”. Het valt me nu pas op dat Dug stiekem eigenlijk ook best een goede gitarist is, waarbij opgemerkt dat hij het wel meer van sfeer dan van techniek moet hebben. Toch mist ik af en toe die kenmerkende Ty Tabor-feel. Daar veranderen het prachtige “Beautiful” en het bluesy (en voor de VS vast controversiele, want handelend over wiet vs drank en sigaretten) “Equal Rights” weinig aan.
mij=Magna Carta / Bertus