Jack White verbaasde me al eerder met zijn grote voorliefde voor schrijvers van liedjes met wonderschone melodieën in een kristalheldere productie. Zo geeft hij hoog op van de powerpop van Brendan Benson en schijnt hij het nu ook niet onder stoelen of banken te steken dat hij een groot fan is van Peter Wilson. ‘Mooi voor Wilson’, hoor ik u denken, maar is dat dan ook terecht? Wel ende ja! Zeker ende weten! Deze Ier brengt zijn liedjes uit onder de naam Duke Special, maar had qua gevoel voor harmonieën best zijn eigen achternaam kunnen gebruiken, zodat mensen zouden kunnen denken dat hij familie is van Brian. Of hij had zijn artiesten achternaam kunnen veranderen in Finn of Smith zodat mensen er niet verbaasd over zouden zijn dat hij net zulke geraffineerde liedjes kan schrijven als de broertjes Neil en Tim Finn of weemoedig makend kan zijn als Elliott. En als het echt moet was de familienaam Joel ook nog wel op zijn plaats geweest. Helemaal als hij de rest van de instrumenten verstomt en het aankomt op hem en de piano in “Love is a Series of Scars”. Adventures in Gramaphone is dan misschien Duke Specials’ debuut, bij sommige van zijn liedjes – bijvoorbeeld de single “Last Night I Nearly Died” – heb ik het idee dat ik ze al jaren ken. En dat ze na al die jaren nog steeds klinken als een liefdevolle streling van je trommelvliezen.
mij=Hag / Bertus