Dump – Superpowerless / I Can Hear Music

Dump - SuperpowerlessSoms duurt het wat langer voor je een recensie uit de pen krijgt. Zoals in dit geval. Enige tijd geleden bracht Morrmusic een tweetal rereleases uit van platen van Dump, Superpowerless en I Can Hear Music. Beide platen kwamen in het begin van de jaren negentig uit op het legendarische lo-fi instituut Brinkman Records. Lo-fi platen dus. Dump was het eenmansvehicle van een parkeerwachter uit Charlotteville, die via diverse bandjes (o.a. Christmas) via Richmond in New York terecht kwam; James McNew. Daar werd hij de vaste bassist van Yo La Tengo, maar hij bleef zijn eigen dingen opnemen, op een four track. Niet gehinderd door enige kennis van opnametechniek, maar wel in staat om welk instrument te bespelen, dat hij in handen kreeg, leverde dat een aantal tapes op met eigen nummers. Die kregen ze, tijdens een toer van Yo La Tengo, bij Brinkman Records te horen en de rest is geschiedenis. Superpowerless en I Can Hear Music werden als toppers in het genre beoordeeld, maar waren moeilijk te krijgen, tot aan dit jaar.
Dump - I Can Hear Music
Maar blijft er na al die jaren nog wat overeind van beide platen? Dat zeker! Natuurlijk, beide platen zijn lo-fi, dus de geluidskwaliteit is niet altijd even ok, maar beide platen laten een gestage ontwikkeling horen van McNew als songschrijver. Zijn zang was, vooral in het begin niet zijn beste punt, maar hij leerde al snel beter zingen. Hij nam tevens een aantal covers op en de keuze ervan is opmerkelijk (Half Japanese, Ultravox, Sun Ra onder andere). En I Can Hear Music klinkt bij vlagen al dermate professioneel dat het bij sommige nummers al amper lo-fi te noemen is. Wat genres betreft schiet het alle kanten op en daarmee toont dit werk al wat overeenkomsten met het werk van Yo La Tengo. Misschien is het daarom ook niet zo gek dat er na I Can Hear Music, uitgebracht in 1995) ook nog maar twee reguliere cd’s en een Prince coverplaat (getiteld That Skinny Motherfucker With The High Voice) zijn verschenen. Veel nummers passen naadloos in het Yo La Tengo oeuvre en James McNew deelt in de songschrijverscredits. Desalniettemin zou hij het toch nog wel eens mogen proberen. McNew verdient ook zijn eigen plek in de zon.


mij=Morr

4 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven