Toen My Morning Jacket in 1999 hun debuutalbum The Tennessee Fire uitbracht, wisten we: voorman Jim James was een jonge vent met een oude ziel. Zijn songs kwamen uit een ver verleden, toen de immigranten uit het oude Europa zich vestigden in de oostelijke bergketens van wat zich tot de Verenigde Staten van Amerika aan het ontwikkelen was. Appalachen-muziek. My Morning Jacket en Jim James gingen verder, net zoals hun muziek. Die oude ziel trad minder op de voorgrond toen southern-rock en zelfs funk een onderdeel van hun songs werden. Toen Dylan LeBlanc twee jaar geleden debuteerde met het schitterende Paupers Field wisten we: de geesten van Hank Williams en Townes Van Zandt leven voort in de stem van een jonge twintiger. Maar die jonge twintiger ging verder, net als zijn muziek. En nam met zijn tweede plaat een rare afslag. De rauwe countryfolk maakte plaats voor, ja voor wat eigenlijk? Voor gelikte, door synthesizers voortgestuwde popliedjes waar nauwelijks nog iets van die oude ziel in terug te horen is. Zo doorleefd als Dylan LeBlanc klonk op zijn eersteling, zo braaf en netjes klinkt hij nu. Van afgeragde Levi’s naar nette Dockers. Het is de oude schaduw die van outlaw country ons de gelikte Eagles-shows gaf, die LeBlanc hier gevangen heeft.
Mij=Rough Trade
Hier begrijp ik niets van, een klein meesterwerk zo de grond in boren de eerste was al prachtig maar deze is nog sterker. Ik herken helemaal niets in de bovenstaande recensie, misschien toch nog maar eens opnieuw beluisteren denk ik want dit is een zgn groeiplaat
Hier begrijp ik niets van, een klein meesterwerk zo de grond in boren de eerste was al prachtig maar deze is nog sterker. Ik herken helemaal niets in de bovenstaande recensie, misschien toch nog maar eens opnieuw beluisteren denk ik want dit is een zgn groeiplaat
Het lijkt me toch sterk dat ‘gelikte, door synthesizers voortgestuwde popliedjes’ in Dubbelmono’s beleving gaan groeien naar rauwe countryfolk…