Het is vrijdagavond. De werkweek zit erop. Aan de andere kant van de weg staat er een file. Ik ga echter in de goede richting. Ik heb eigenlijk nooit files. Ik zie een bord boven de weg hangen met 50. Even later haal ik deze snelheid zelfs niet meer. Toch staat het gelukkig niet stil. Ik heb echter te vroeg gejuicht, want als ik de autobaan moet verlaten staat alles stil. Automobilisten zoeken een sluipweg via mijn afslag. Hoe durven ze! Het verkeer schiet gevaarlijk alle kanten op. Het resultaat is nog net geen ongeluk, maar ik sta uiteindelijk een kwartier stil. Het slaan op mijn stuur en boos kijken helpt uiteraard niets. Waar zeur ik echter over als het vijf jaar duurde voordat er weer een nieuwe plaat van Dyzack (alias Erik Hofland) verscheen. Luka Bloom omschreef zijn voorprogramma ooit als: “De man die mij met zijn gitaar wakker maakte.” Zo was de experimentele gitaarstijl van de solo-artiest ook het beste te omschrijven. Er is echter veel veranderd in vijf jaar. Dyzack is omgetoverd in een heuse band met contrabassist en drummer en is qua stijl veel meer richting de folk en de blues omgebogen. Het rauwe gitaarspel is verleden tijd, ervoor in de plaats komen nummers die wat normaler klinken maar meer ruimte laten voor details. Ik moest even wennen aan het vernieuwde geluid, maar ik zal niet treuren om Somewhere there’s a monkey laughing. Sterker nog, ik ga het steeds meer waarderen en gok dat ik deze cd uiteindelijk meer zal draaien dan de eerdere platen. Ik glimlach als ik eindelijk weer rijd en een hele lange rij zie staan met automobilisten die nog lang niet thuis zijn. Sorry, deze aap kon het even niet laten. Ik heb weekend!
mij=To Tangle Tunes Records / Munich