Niemand heeft Robert Smith van The Cure ooit in zijn bijna 40-jarige carrière kunnen betrappen op hypernerveus, springerig, schizofreen of spastisch gedrag zoals druktemaker Ian Curtis. Was dat wel zo, dan had The Cure waarschijnlijk Eagulls geheten en dan kwam de band gewoon uit Leeds. Dan had de band een paar tandjes sneller kunnen spelen, was er genoeg ruimte om van die heerlijke sirene-feedback van My Bloody Valentine in de songs te proppen en dan hadden de fans niet elke avond in mineur naar huis gehoeven. Eagulls is zo’n verschrikkelijk typisch Engels indiewave- en postpunkbandje dat wij Nederlanders enkel kunnen gissen naar de beweegredenen. Ik kan me zomaar voorstellen dat het nihilistische doemwave-geluid van Killing Joke en de klaag- en treurzang van Richard Hell tot de allergrootste inspiratiebronnen behoren. Maar, net zo goed kan het de afbraakflat in Leeds met uitgebrande auto’s voor de deur zijn die ervoor gezorgd heeft dat Eagulls zo enorm mistroostig en eighties is. En, ik heb bepaald niet de indruk dat de heren een parodie hebben gemaakt waar je om kunt lachen. Met een bloedserieuze ondertoon schetst Eagulls een modern Engeland waar het zonnetje nooit schijnt en waar alles grauw, grijs en lelijk is. Daar word je niet vrolijk van. Maar het maakt wel indruk.
mij=Partisan
4 reacties