Eind september was het Amerikaanse rocktrio (Brooklyn) Earl Greyhound in ons land. Ik was getriggerd door de namen waarmee gestrooid werd, zoals Led Zeppelin en Wolfmother. Ook de liedjes die ik beluisterde op MySpace waren prima, maar een mens kan niet alles in zijn leven en ik liet dit concert schieten. Er zijn optredens waar ik spijt van heb dat ik er niet bij was, maar of ik dit ook van het bezoek van deze rockboys moet hebben zou Suspicious Package aan moeten tonen. Dit is hun tweede album, het vorige is al heel wat jaartjes geleden verschenen, 2006 om precies te zijn. Earl Greyhound heeft met zanger (en diens hoge stem) en gitarist (en diens spel) Matt Whyte iemand in huis die prima een geluid kan brengen dat doet denken aan -inderdaad- die grote naam Led Zeppelin. Toch is die lat wat te hoog, zoveel dynamiek heeft Earl Greyhound niet. Ik moet in eerste instantie meer denken aan Wolfmother -en nee, niet door de krullen van Whyte-, en als ik aanbeland bij de negende track “Bill Evans” ben, moet ik aan die andere New Yorker denken: Lenny Kravitz. Luister alleen maar eens naar die piano. Kravitz wist vooral op zijn eerste albums het zeventiger jaren-geluid een eigentijdse draai te geven en dat probeert dit trio ook. Qua opbouw is dit album een draak: lekker rocken aan het begin en dan afzakken naar de ballade-ellende waarvan mijn vullingen er soms spontaan uitknallen. Suspicious Package duurt ook veel te lang, zelfs als ik de drie bonustracks niet meetel. In LP-tijden had er met goed beleid een prima te verteren album over kunnen blijven, nu is het er eentje met gemiste kansen. Ik heb dan ook geen spijt dat ik het concert heb laten schieten, al kan ik me zomaar voorstellen dat deze band ooit doorbreekt. Iets in me zegt namelijk dat het er wel in zit.
mij=The Organisation / Suburban
4 reacties