39 minuten muziek, da’s voor space- en krautrockbegrippen bijna een EP. England Have My Bones van Earthling Society is een vinylrelease, vandaar. Opener “Aiwass” is een elf minuten durende soundscape die Monomyth-liefhebbers wel zal aanspreken, maar die mij toch vooral voorkomt als een intro dat te lang duurt. Dat gezegd zijnde is de manier waarop zang ver op de achtergrond meeloopt wel fraai en de climax met gitaarfeedback is ook niet verkeerd. Misschien hadden ze daar iets sneller naartoe kunnen werken. “Tortuga” is wat meer to-the-point, maar kent nog steeds veel trage toetsenpartijen en lang aangehouden noten met feedback op de gitaar. De volgende track is een cover. “Journey in Satchidinanda” is van de hand van Alice Coltrane, tijdens haar leven echtgenote en weduwe van saxofonist John Coltrane, maar ook zonder die connectie een jazzmuzikante van formaat als bandleider, toetseniste en harpiste. Het is een zwaar verspacete liveversie van wat oorspronkelijk toch een jazztrack is. De drums en bas zijn nog steeds jazzy, maar de manier waarop Laird er met zijn gitaar overheen raust zal menig jazzliefhebber in een hoekje laten wegduiken. En toch, gitaar en toetsen nemen hier gewoon de rol over van de tambura en harp in het origineel, dat ging over Coltrane’s goeroe Swami Satchidinanda. Het is knap hoe ze het origineel recht doen en er tegelijkertijd spacerock van maken. Nee, jazz is het niet meer. Echt niet. Het titelnummer begint met een chaotische bak herrie maar eindigt als een opvallend ingetogen track met akoestische gitaar. Zo zet Earthling Society je toch mooi een paar keer op het verkeerde been op dit album. Na vier tracks en krap veertig minuten is het alweer voorbij. Tja, voor de korte tracks hebben opperhoofd Fred Laird en drummer John Blacow tegenwoordig dan ook… een rockabillybandje, The Crawlin’ Hex. Zag u die aankomen? Ik niet.
mij=Riot Season / Clearspot