Ambient, shoegaze en droompop komen in Engeland steeds dichter bij elkaar te liggen. Kon je vroeger nog een scheidslijn aanbrengen tussen wave en Lush, nu grijpt het allemaal in elkaar. Slechts de accenten bepalen wie zich Slowdive mag noemen en wie een Echo Lake. Thom Hill en Linda Jarvis zijn Echo Lake en zij hebben de Keltische samenzang van een Enya en de synthwave van een China Crisis gekoppeld aan minimaal gitaargepiemel van The XX. Het is knap hoe het tweetal de draad weer heeft opgepakt na de plotselinge dood van hun drummer Peter Hayes. Echo Lake stond breed in de aandacht van de Engelse pers, zoals dat zo vaak daar gebeurt, en dan heb je eigenlijk alleen nog maar alles te cancellen. In Engeland vinden ze dat de dromerige pop met engelenzang de synthwave en krautrock van weleer heeft omarmd. Dat is compleet nieuw voor de Britten en wordt dus als een sensatie omschreven. Ik vind het vooral gewoon mooi. Maar verheffend of sensationeel vind ik het niet. Okee, het is nog net zo bevreemdend als Julee Cruise haar soundtrack voor Twin Peaks, maar het heeft raakvlakken. Meer nog put Echo Lake uit een arsenaal van wavebandjes uit de jaren tachtig waar niemand nu nog een stuiver voor geeft. Althans, niet in Nederland. In Engeland liepen ze vroeger weg met de Prefab Sprouts van deze wereld. Wij niet, op platenbeurzen hier zie je iedereen zijn neus ophalen voor het productionele gefriemel. Het is grappig om te zien wat bij het ene land als geniaal wordt bestempeld en bij het andere totaal niet. Ik kan alleen maar zeggen dat Era niet bepaald voor de volle 45 minuten mijn aandacht kan vasthouden.
mij=No Rain in Pop