Ed Harcourt – Back Into The Woods

Daar is-ie dan, het solo-op-piano album waarvan ik al jaren hoopte dat Harcourt het nog eens zou maken. Wat is die man toch een talent. Hopelijk is Back Into The Woods de plaat die Giel Beelen doet inzien dat het echt onzin was dat hij Chilly Gonzales' “Rideaux Lunaires” onlangs tot mooiste grafnummer bombardeerde. Leuke pianist hoor, die Gonzales, daar niet van, maar hij mag nog niet de hielen likken van Ed Harcourt als het op eigen composities aankomt. Omgekeerd is Harcourt natuurlijk ook niet de enige oppergod onder de pianisten; via mensen als Hauschka, Nils Frahm, Olafur Arnalds en Ben Folds kom je in allerlei muzikale spectra terecht waarin de piano een hoofdrol speelt. Neemt niet weg dat Back Into The Woods een werkje is waar de liedjesliefde vanaf druipt. Harcourt schijnt het in één (lange) avond in de Abbey Road Studio's opgenomen te hebben. Het begint al briljant met de verwijzing naar William Blake in “The Cusp & The Wane” en bij een songtitel als “Murmur in my heart” hoef ik al bijna niet uit te leggen wat voor ballad erbij hoort. Harcourt ontspoort maar één keer: “Nobody's gonna break you down” schreeuwt hij in het verder toch tamelijk rustige “Brothers & Sisters”. Verbijsterend mooi is het titelnummer, dat telkens tussen twee thema's lijkt te wisselen. “She suffers visions of Saint Bernadette”, zingt Harcourt en hij eindigt even raadselachtig plotseling. Het enige nummer op akoestische gitaar is “Last Will and Testament” en dat beschrijft ook de redelijk naargeestige sfeer op dit album. Maar met het kerstig meehumbare “The Man That Time Forgot” bewijst Harcourt dat hij ook niet vrolijk hoeft te klinken. Daar hadden we zijn andere albums al voor. Een mooie reminder om die ook nog eens af te stoffen. Had u bijvoorbeeld de geweldige b-kantjes bij zijn best-of al eens gehoord?

mij=CCCLX