Dit keer wordt het me gemakkelijker gemaakt. Door de foto op de voorkant en door de titel van het album weet ik dat we hier met een transseksueel te maken hebben. Oorspronkelijk een man. Dat heeft natuurlijk niet veel met de muziek te maken, maar als het er echt niet toe zou doen dan zou het er niet zo dik bovenop liggen. Nee, Edie Sedgwick is naar eigen zeggen een paradigma – ‘a closing door, and an opening door’ – dat probeert in een wereld vol chaos het kleingeluk te verheffen boven de grote verhalen. Hartstikke postmodern natuurlijk, zeker als blijkt dat dat kleingeluk voornamelijk uit de media komt: ‘They say hope is dead, but I say hope can live if the hope we hope for is not for world peace, but for another season of Friends’. Juist ja. De echte Edie Sedgwick was een Andy-Warholicoon. Deze artiest noemt zich de aan het eind van de eeuw herboren Edie. Hoe dat in de veertien tracks met namen van filmsterren als titels (naar Arnold Schwarzenegger zijn zelfs twee tracks vernoemd) tot uiting komt, blijft voor mij onduidelijk. Hoe klinkt zo’n cd dan? Als elektronisch geneuzel in de marge met weinig hoogtepunten – een paar melodielijnen en ritmetjes – en veel dieptepunten, vooral gekleurd door een stem als schuurpapier, die als een wanhopige schreeuwt, zijn woorden vervliegend in de storm in het glas water. Ofzoiets.
mij=Desoto / Konkurrent