Editors – The Back Room

editors-the_back_room.jpgDat er grote platenmaatschappijen achter de Editors aan zaten na een paar door de media opgepikte (lees gehypte) singles verbaast me niets. Na het succes van Interpol en hun eerste twee platen willen ze allemaal wel een bandje dat het in zich heeft om hen hetzelfde succes te brengen. En dan kies je logischerwijs niet voor het veel te ‘moeilijke’ A Frames van Lars Frinberg, maar dan zoek je een bandje met Joy Division-invloeden dat toegankelijker klinkt. Het pleit voor de Editors dat ze gekozen hebben voor de weg der geleidelijkheid en tekenden bij het kleinere Kitchenware. Alsof ze zelf ook nog niet zeker weten of ze al wel klaar zijn voor het grote publiek. Het zou me overigens niet verbazen als ze met hun eerste album The Back Room qua verkoopcijfers toch in de buurt van Interpol’s debuut uit zouden komen. Hun donkere rock met de net zo donkere stem van Tom Smith als somber middelpunt is er grotendeels goed genoeg voor namelijk. Met tracks als de (Engelse) singles “Munich”, “Blood” en “Bullets” hebben ze gewoon erg sterke troeven in handen. Die drie en nog een trits andere sterke nummers steken wel ietwat af bij de duidelijk zwakkere nummers die ook op The Back Room staan en met “Distance” als afsluiter gaat de plaat zelfs een beetje als een nachtkaars uit. Maar dat ik dat gevoel krijg komt misschien ook wel juist doordat die singles zo sterk zijn. Die kunnen de concurrentie best aan.


mij=Kitchenware / PIAS

8 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven