Hoe kan ik Edwin McCain ooit gemist hebben? Of zou het de weinig opvallende naam zijn? Hij timmert in elk geval al een aardige tijd aan de weg, met behoorlijk succes in de Verenigd Staten. Nobody’s Fault But Mine is eigenlijk een wat ongelukkige kennismaking, want het is een album vol R&B-klassiekers. “Can I Get A Witness”, “Some Kind Of Wonderful” en de titelsong zijn de bekendste, maar alle 15 songs zijn klassieke R&B-songs in de traditie die de Blues Brothers zo sfeervol wisten te vertolken. Niet de “kijk-mij-eens-to-ho-ho-ho-ho-hoho-hoonladdertjes-op-en-neer-piepen”-arrenbie, maar de echte R&B – wat mij betreft de enige die met hoofdletters geschreven mag worden. McCain heeft bovendien een fraaie Cockeriaanse stem, met maar een fractie meer adem. Waar Cocker steeds meer een nachtclubact van de ergste soort wordt, weet McCain de songs echter stuk voor stuk de juiste behandeling mee te geven. Natuurlijk, het zijn klassiekers. Dan kun je toch niet stuk? Mwah, je kunt ook enorm op je muil gaan, namelijk als je het te braaf maakt. McCain heeft voor de gelegenheid naast zijn vaste band grote namen als Ivan Neville, Steve Cropper en Joan Osborne gestrikt voor dit album en zij dragen er mede zorg voor dat dit album een feestje wordt. De versies zijn niet schokkend anders dan de originelen of eerdere covers, maar ze zijn voorzien van de passie die bij songs als deze hoort. Daarmee is dit boven alles een plaatje om vrolijk van te worden.
mij=Ada / Rough Trade
Deze ga ik dus wel luisteren 🙂