Op mijn schaal van “Dingen Die Ik Belangrijk Vind In De Grote Vaart Der Dingen Omdat Ik Nu Eenmaal Zo’n Lijstje Heb” schreeuwt er een aantal dingen constant om mijn aandacht. Zo is er het “Grote Eten Van Vieze Groene Wasabi Noten“. Zo is er “Het Grote Fietsen“. Maar veel belangrijker dan die smerige noten en dat gefiets vind ik alles wat Mark Oliver Everett ooit maakte en, zo vermoed ik, ooit zal maken. Een of ander kosmisch toeval zorgde er ooit voor dat ik in een ver en duister verleden zijn allereerste soloplaat in mijn vingers kreeg en dat deze plaat volledig door mijn “zijn” werd opgegeten. Goed, er bleken uiteindelijk een paar kruimeltjes over te zijn voor mijn vriendin maar het zorgde er wel voor dat ik vervolgens nooit, maar dan ook nooit meer iets objectiefs kan zeggen over ook maar het simpelste arrangement dat E, want zo noemt Mark zich graag, schrijft. Ik vind alles geweldig. E is mijn held. En soms voel ik me als een zestienjarig meisje dat van Simple Plan houdt. Crisis.
Nadat ze het afgelopen jaar het epische “Blinking Lights and Other Revelations” uitgebracht hadden trok Eels de wereld rond, van Nieuw Zeeland tot fucking Assen ging het, overal traden ze op. “Live With Strings”, zo heette die show en liet de wereld zien en horen wat er gebeurt als je de charismatische E., de briljante multi-instrumentalist The Chet en de zwijgzame Big Al laat spelen, begeleid door een strijkorkest. Van het rockende “Dog Faced Boy” tot het verstilde “If You See Natalie”, van “Novacaine for the Soul” tot “Railroad Man”, elk nummer werd voorzien van een ander arrangement en het werkte wonderbaarlijk goed. Ik zag ze in Utrecht, ik zag ze in Rotterdam, ik zag ze in Amsterdam en ik reisde zelfs af naar een klein plaatsje in het godvergeten Drenthe, Assen. En elke keer wist de band te ontroeren, te verrassen en te vermaken met de drieëndertig liedjes waar de show uit bestond.
En nu is er een DVD van dit spektakel. Het is een registratie van de show die Eels gaf in The Town Hall, een zaal die in New York City schijnt te staan, en als ik eens goed naar die DVD kijk dan zou ik er best eens een paar foto’s willen maken. Op Eels with Strings vind je de liedjes die ze speelden tijdens de tournee aangevuld met leuke, grappige, ontroerende, vrolijke en melancholieke zwart-wit filmpjes van E. en zijn mannen en vrouwen. E. die gitaar staat te spelen in de subway van New York en volledig genegeerd wordt door het publiek. The Chet die verklaart dat E. ‘a fucking control freak!’ is. Zulke filmpjes, vol met Eels-cynisme en joligheid. Tussen de nummers door hoor en zie je de dingen die je altijd al had willen weten, tijdens de nummers sta je op je bank te springen van vreugde of kruip je in elkaar van de ellende die de nummers in je hoofd teweeg brengen. Heus, ik hou niet van DVD’s met concertregistraties maar voor deze DVD maak ik graag een uitzondering. Nu is dat niet verwonderlijk want zoals ik al eerder schreef: ik kan niet echt objectief naar deze DVD kijken. Maar als ik dan wat afstand neem en vanuit de keuken toekijk naar wat er op mijn televisie speelt dan is de conclusie hetzelfde: een geweldige DVD vol met leuke extra’s en een kijkje in de wereld die Eels heet. En na afloop ren naar de DVD speler, zet je de speakers nóg een beetje harder en laat je nóg een keer de afwas staan.
Enfin, u snapt, deze DVD moet u in huis hebben. Dat kon gratis als u mee deed aan onze prijsvraag. Maar nu dus niet meer.
mij=Sony
lijkt me duidelijk….
eels is ronduit geniaal.. heerlijk melancholisch, bijna depri..
de cd heb ik al.. de dvd moet daar dus bij….
Assen is die niet geweest hoor…
Het was Groningen
Beter opletten Knurftus. Hij was wel degelijk in Assen.